پس ترا هر لحظه مرگ و رجعتیست
مصطفی فرمود دنیا ساعتیست

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد

گر مرد رهی راه نهان باید رفت
صد بادیه را به یک زمان باید رفت

آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد
وان کس که تو را بیند ای ماه چه غم دارد

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

عمر که بی‌عشق رفت هیچ حسابش مگیر
آب حیاتست عشق در دل و جانش پذیر

ای خدا از عاشقان خشنود باد
عاشقان را عاقبت محمود باد

شکفته شد گل حَمرا و گشت بلبل مست
صلایِ سرخوشی، ای صوفیان باده پرست

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد

آن کس که تو را دارد از عیش چه کم دارد
وان کس که تو را بیند ای ماه چه غم دارد

ما گریه کنان بر سر خاک پدران
زین غم که شدند ازین جهان گذران

چها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم
مگر دشمن کند اینها که من با جان خود کردم

بر درگه خلق، بندگی ما را کشت
هر سو پی نان دوندگی ما را کشت

اگر پیش از اجل مرگیت باشد
ز مرگ جاودان برگیت باشد

هزار بار خم و کوزه کرده‌اند مرا
هنوز تلخ مزاجم ز مرگ شیرین کار