شعر نوش | شعر کهن، شعر نو

بپای دل زخمش صد هزار سلسله بین

دلم ز بیدلی این صبر و تاب و حوصله بین

دو صد قیامت و آشوب و سوز و ولوله بین

مکین چون نقطه بائی بمد بسمله بین

شریک دزد نظر کن رفیق قافله بین

میان آه و اثر صد هزار مرحله بین

که گلشاه دلخواه با او چه کرد

سوی کینهٔ ورقه آورد روی

ببر در حسام و به کف در رمیح

بجست از بر بارگی برنشست

بیاراست آن لعبت سیم تن

نهان از غلامان و دربستگان

درهم شده خلقی، ز پریشانی ما

کافر زده خنده بر مسلمانی ما

تو رفتی و مهر بود بر چرخ کبود

از آمدن دیر تو و رفتن زود

هشیار رود از هوش بی هوش به هوش آید

آواز دلاویزش هرگه که به گوش آید

من بندهٔ این نیشم کز آن لب نوش آید

خاموش شود بلبل چون او به خروش آید

گه تا به کمر ریزد گه تا سر دوش آید

خام ار شنود صوتش از شوق به جوش آید

وین دولت بیدارم یک روز نخفت

الماس بابریشم که بتواند سفت