شعر نوش | شعر کهن، شعر نو

1 همه عین همند تا دانی همه جام جمند تا دانی

2 باده نوشان که همدم مایند عاشق بی غمند تا دانی

3 هفت دریا به پیش دیدهٔ ما به مثل شبنمند تا دانی

4 نازنینان و سرو بالایان در چمن می چمند تا دانی

5 بندگان جناب سید ما در حرم محرمند تا دانی

6 رند و ساقی یکی است دریابش جام و می همدمند تا دانی

1 چو عشق آمد که جان با من سپاری چرا زوتر نگویی کآری آری

2 جهان سوزید ز آتش‌های خوبان جمال عشق باری

3 چو جان بیند جمال عشق گوید شدم از دست و دست از من نداری

4 بدیدم عشق را چون برج نوری درون برج نوری اه چه ناری

5 چو اشترمرغ جان‌ها گرد آن برج غذاشان آتشی بس خوشگواری

6 ز دور استاده جانم در تماشا به پیش آمد مرا خوش شهسواری

1 چو عشق آمد که جان با من سپاری چرا زوتر نگویی کآری آری

2 جهان سوزید ز آتش‌های خوبان جمال عشق باری

3 چو جان بیند جمال عشق گوید شدم از دست و دست از من نداری

4 بدیدم عشق را چون برج نوری درون برج نوری اه چه ناری

5 چو اشترمرغ جان‌ها گرد آن برج غذاشان آتشی بس خوشگواری

6 ز دور استاده جانم در تماشا به پیش آمد مرا خوش شهسواری

1 دوش دیدم یکی خجسته وثاق طاق او جفت طاق هفت طباق

2 صحن او خورده با ارم سوگند سقف او بسته با فلک میثاق

3 از یکی سو نهاده تا سر سقف از یکی‌گوشه چیده تا دم طاق

4 نسخهٔ هیأت و کتاب نجوم جلد تهذیب و دفتر اخلاق

5 صحف فضل و منطقی اجزا کتب نظم و هندسی اوراق

6 سفرها از مباحث مشاء جلدها از دقایق اشراق

1 دوش دیدم یکی خجسته وثاق طاق او جفت طاق هفت طباق

2 صحن او خورده با ارم سوگند سقف او بسته با فلک میثاق

3 از یکی سو نهاده تا سر سقف از یکی‌گوشه چیده تا دم طاق

4 نسخهٔ هیأت و کتاب نجوم جلد تهذیب و دفتر اخلاق

5 صحف فضل و منطقی اجزا کتب نظم و هندسی اوراق

6 سفرها از مباحث مشاء جلدها از دقایق اشراق

1 عاشقان را مغز در سر گر نباشد گو مباش کف اگر در بحر پرگوهر نباشد گو مباش

2 داغ در دل هست، اگر بر سر نباشد گو مباش حلقه بیرون در گر زر نباشد گو مباش

3 سیل واصل شد به دریا بی‌دلیل و رهنما عزم صادق را اگر رهبر نباشد گو مباش

4 می‌شود نقش مراد از ساده‌لوحی جلوه‌گر بر رخ آیینه گر جوهر نباشد گو مباش

5 می‌توان کردن به روی گرم تسخیر جهان گر ز انجم مهر را لشکر نباشد گو مباش

6 سخت‌رویی میهمان را روی‌گردان می‌کند خانه آیینه را گر در نباشد گو مباش

1 ای مهر گسل که با توام پیوند است وز تو به یکی عشوه دلم خرسند است

2 لطفی بکن و بگو که من زان توام پیداست که قیمت دروغی چند است

1 گر فلک هر چه بما کرده عطا می گیرد گوشه فقر و فنا را که ز ما می گیرد

2 زان سعادت که بود لازم ویرانه فقر خویش را جغد برابر بهما می گیرد

3 جذبه حرص بطبعی که برد پنجه فرو از گدا کاسه و از کور عصا می گیرد

4 طرفه رسمی است که باشد ز همه واپس تر هر که در کوی تو پیش از همه جا می گیرد

5 گل ببازار چمن خرده خود را همه روز بصبا می دهد و بوی ترا می گیرد

6 چون سوی غنچه بیاد دهنت می نگرم نمک لعل لبت چشم مرا می گیرد