شهریار

رندم و شهره به شوریدگی و شیدایی

عاشقم خواهد و رسوای جهانی چه کنم

خط دلبند تو بادا که در اطراف رخت

نیست بزمی که به بالای تو آراسته نیست

شمع ما خود به شبستان وفا سوخت که داد

لعل شاهد نشنیدیم بدین شیرینی

کاش یک روز سر زلف تو در دست افتد

پیر میخانه که روی تو نماید در جام

شهریار از هوس قند لبت چون طوطی