واعظ قزوینی

ز مرگت دوستان را، آن قدرها نیست پروایی

ز ابنای زمان، یار نوی هر روز پیدا کن

نمیجویند در خلوت بجز خواب و خور و راحت

باین وحشت فزایان، جای الفت نیست، میخواهم

بسی سر در هوا و، پا به گل بودم، کنون باید

فتاده بر سر هم کار و، مزدور بدن کاهل

چو دندانی که افتد از دهن، وقت جوانیها

نداری در ره دنیا، جوی اندیشه فردا

بود یکدست مرگ جمله، گر درویش گر منعم؛

کفت خالیست از دنیا و، دل پر از غم دنیا