واعظ قزوینی

کلاه ترک به سر نه، بگیر کشور دیگر

به غیر خاک مده تن به هیچ بستر دگر

ز روز و شب زده چین بر جبین از آن زن دنیا

ز طول روز جزا، عرض نامه ام بود افزون

گرفته ساقی دوران بساغر مه و مهرت

بقفل چین جبین است بسته این در دلها

کنی چو طاعت من رد، من و ندامت و خجلت

نصیحتی که بهم میکنند مردم عالم

مکن شماتت و شادی، ز تیره روزی دشمن

نمیکشد زن از آن سرمه در مصیبت شوهر

نه همچو زاده طبعست، معنی دگرانت

تلاش نازکیی کن، برای شاهد معنی

تو نیک باش و، مکن فخر بر نکویی خویشان

بیک نگاه دگر کن، تمام کار دلم را

اگر بود بنظر سیر باغ نقش جهانت

بفیض صحبت هم، زنده اند سوخته جانان

حریف درد سر خلق نیست چون سر واعظ

تتبع غزل صائب این غزل شده واعظ