در رهی میرفت مجنونی عجب از عطار نیشابوری الهی نامه 3144
1. در رهی میرفت مجنونی عجب
بود پای و سر برهنه خشک لب
1. در رهی میرفت مجنونی عجب
بود پای و سر برهنه خشک لب
1. جانا دهنی چو پسته داری
در پسته گهر دو رسته داری
1. شمع آمد و گفت: نی غمم میبرسد
نه سوختن دمادمم میبرسد
1. آههای آتشینم پردههای شب بسوخت
بر دل آمد وز تف دل هم زبان هم لب بسوخت
عطار نیشابوری یکی از شاعران نامدار ادبیات فارسی است که در قرن 6 هجری در ایران زندگی میکرد. آثار او نمایانگر فرهنگ، اندیشه و زیباییشناسی دوران خویش است و همچنان در دل علاقهمندان به شعر فارسی جایگاه ویژهای دارد.
شعرهای عطار نیشابوری معمولاً مضامینی چون عشق، عرفان، اخلاق، دین و مسائل اجتماعی را در بر میگیرند. او با بهرهگیری از زبان فاخر و تصاویری بدیع، توانسته است احساسات انسانی را به شکلی عمیق و اثرگذار بیان کند.
در منابع تاریخی آمده است: فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری (۵۴۰ - ۶۱۸ قمری) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. او در سال ۵۴۰ هجری برابر با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابور زاده شد. وی یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار میرود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی از مرتبهای بالا برخوردار بودهاست.
در سایت شعرنوش میتوانید مجموعهای از غزلیات، قصاید و سایر اشعار عطار نیشابوری را با دستهبندیهای مختلف مطالعه و مرور کنید.