مظهرالعجایب عطار نیشابوری

آفرین جان آفرین و جان جان

در مقام لایزالی آشکار

آسمان یک پرده از اسرار او

ای منزّه از همه بود ونبود

آن محمد ختم و خیرالمرسلین

آن محمد مخزن اسرار شرع

آن محمد آیت صنع اله

آن محمد مقتدای اهل دید

دین اگر خواهی سخن راراست گو

شهسوار لو کشف شیر خدا

آن امامی کو بحق اسرار گفت

مصطفی سرّ خدا با او بگفت

ای به دنیا جمله مقصود آمده

ای ز انوار حقیقت نور تو

هر حقیقت را که گفته بایزید

ای ز تو هم آسمان و هم زمین

گر ازین مرهم نیابی کام خویش

آنچه از وی بشنوی در خویش بین

جوهر الذّاتم سخن بی پرده است

گر تو از مرغ حقایق پر بری

این چنین گفته است نجم الدین ما

آن ولی عصر و سلطان جهان

شیخ نجم الدین کبری نام او

گفت روزی مظهر سرّخدا

گفت نی تو گوش داراحوال من

حیدر کرّار با من راز گفت

گفت آخر چند باشی در بدن

ای بخود مغرور از شیخیّ خویش

یک شبی در بحر شاه اولیا

جوهر ذاتش نهادم نام او

هر که خواند جوهرم سلطان شود

هر که خواند جوهرم چون جان شود

حال خود بشنوز من ای مرد نیک

چون پدر این پند راتعلیم کرد

گفت ای نور دو چشم صالحان

همچو تو فرزند درگیتی نزاد

چون پدر روزی به استادم سپرد

آن معلم بود عالم در جهان

آن معلّم بود وارث در علوم

او تصوّف را نکودانسته بود