دیوان اشعار عطار نیشابوری

دائماً با حق تعالی گفته راز

همچو او در علم یک دانا نبود

سرها از راز حق دانسته است

بی وکیلی و جفت فرد فرد بود

هیچکس با درد او همره نگشت

آن حکیمی که دو عالم نور از اوست

ای بسا کس را که شاهنشاه کرد

جمله عالم را از او حکمت گشود

هر زمان نوعی دگر دریافته

ای بسا کس را که راه حق نمود

ای بسا کس را که شاهنشاه کرد

ای بسا کس را که راه صدق داد

ای بسا کس را که قطب و پیر کرد

ای بسا کس را که جانی در نهاد

در سلوک خویش رفعت یافته

همچو او دیگر حکیمی خود کجا است

از خدایش یافته بحر صفا

احولی با او مگر همخانه شد

هر دو عالم را از آن آیینه دان

روی خود را دید او در وی مقیم

هر زمان درآینه می بنگرد

لاجرم زیبا رخش ز آیینه دان

در جهان خود را چو او زیبا کنم

دید او دو صورت زشت سیاه

زان بکثرت دید او معاینه