غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 در دلم بنشسته‌ای بیرون میا نی برون آی از دلم در خون میا

2 چون ز دل بیرون نمی‌آیی دمی هر زمان در دیده دیگرگون میا

3 چون کست یک ذره هرگز پی نبرد تو به یک یک ذره بوقلمون میا

4 غصه‌ای باشد که چون تو گوهری آید از دریا برون بیرون میا

1 آنکه چندین نقش ازو برخاسته است یارب او در پرده چون آراسته است

2 چون ز پرده دم به دم می تافته است هر دو عالم دم به دم می‌کاسته است

3 چون شود یک ره ز پرده آشکار تو یقین دان کان قیامت خاسته است

4 محو گردد در قیامت زان جمال هر که نقشی در جهان پیراسته است

1 ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیسی را ز رویت می‌کند روشن خیالت چشم موسی را

2 سحرگه عزم بستان کن صبوحی در گلستان کن به بلبل می‌برد از گل صبا صد گونه بشری را

3 کسی با شوق روحانی نخواهد ذوق جسمانی برای گلبن وصلش رها کن من و سلوی را

4 گر از پرده برون آیی و ما را روی بنمایی بسوزی خرقهٔ دعوی بیابی نور معنی را

1 تو را در ره خراباتی خراب است گر آنجا خانه‌ای گیری صواب است

2 بگیر آن خانه تا ظاهر ببینی که خلق عالم و عالم سراب است

3 در آن خانه تو را یکسان نماید جهانی گر پر آتش گر پر آب است

4 خراباتی است بیرون از دو عالم دو عالم در بر آن همچو خواب است

1 آن نه روی است ماه دو هفته است وان نه قد است سرو برفته است

2 پیش ماه دو هفتهٔ رخ تو ماه و خورشید طفل یک هفته است

3 ذره‌ای عشق آفتاب رخش همه دلها به جان پذیرفته است

4 نرگس اوست ای عجب بیمار دل عشاق درد بگرفته است

1 برقع از ماه برانداز امشب ابرش حسن برون تاز امشب

2 دیده بر راه نهادم همه روز تا درآیی تو به اعزاز امشب

3 من و تو هر دو تمامیم بهم هیچکس را مده آواز امشب

4 کارم انجام نگیرد که چو دوش سرکشی می‌کنی آغاز امشب

1 چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را سجاده زاهدان را درد و قمار ما را

2 جایی که جان مردان باشد چو گوی گردان آن نیست جای رندان با آن چکار ما را

3 گر ساقیان معنی با زاهدان نشینند می زاهدان ره را درد و خمار ما را

4 درمانش مخلصان را دردش شکستگان را شادیش مصلحان را غم یادگار ما را

1 راه عشق او که اکسیر بلاست محو در محو و فنا اندر فناست

2 فانی مطلق شود از خویشتن هر دلی که کو طالب این کیمیاست

3 گر بقا خواهی فنا شو کز فنا کمترین چیزی که می‌زاید بقاست

4 گم شود در نقطهٔ فای فنا هر چه در هر دو جهان شد از تو راست

1 چون شدستی ز من جدا صنما مُلْتَقَى لِمْ تَرَکْتَ بِیْ نَدَما

2 حق میان من و تو آگاه است هُوَ یَکْفی مِنَ الَّذی ظَلَما

3 ور به دست تو آمده است اجلم قَدْ رَضیْتُ بِما جَرى قَلَما

4 گشت فانی ز خویش چون عطار گفت غیر از وجود حق عدما

1 ای عجب دردی است دل را بس عجب مانده در اندیشهٔ آن روز و شب

2 اوفتاده در رهی بی پای و سر همچو مرغی نیم بسمل زین سبب

3 چند باشم آخر اندر راه عشق در میان خاک و خون در تاب و تب

4 پرده برگیرند از پیشان کار هر که دارند از نسیم او نسب