غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 این چه سوداست کز تو در سر ماست وین چه غوغاست کز تو در بر ماست

2 از تو در ما فتاده شور و شری این همه شور و شر نه در خور ماست

3 تا تو کردی به سوی ما نظری ملک هر دو جهان مسخر ماست

4 پاکباز آمدیم از دو جهان کاتشت در میان جوهر ماست

1 بیا که قبلهٔ ما گوشهٔ خرابات است بیار باده که عاشق نه مرد طامات است

2 پیاله‌ای‌دو به من ده که صبح پرده درید پیاده‌ای‌دو فرو کن که وقت شه‌مات است

3 در آن مقام که دلهای عاشقان خون شد چه جای دردفروشان دیر آفات است

4 کسی که دیرنشین مغانست پیوسته چه مرد دین و چه شایستهٔ عبادات است

1 ندای غیب به جان تو می‌رسد پیوست که پای در نه و کوتاه کن ز دنیی دست

2 هزار بادیه در پیش بیش داری تو تو این چنین ز شراب غرور ماندی مست

3 جهان پلی است بدان سوی جه که هر ساعت پدید آید ازین پل هزار جای شکست

4 به پل برون نشود با چنین پلی کارت برو بجه ز چنین پل که نیست جای نشست

1 دولت عاشقان هوای تو است راحت طالبان بلای تو است

2 کیمیای سعادت دو جهان گرد خاک در سرای تو است

3 ناف آهو شود دهان کسی که درو وصف کبریای تو است

4 سرمهٔ دیده‌ها بود خاکی که گذرگاه آشنای تو است

1 ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا من کیم کز چون تویی بویی رسد جان مرا

2 جان و دل پر درد دارم هم تو در من می‌نگر چون تو پیدا کرده‌ای این راز پنهان مرا

3 ز آرزوی روی تو در خون گرفتم روی از آنک نیست جز روی تو درمان چشم گریان مرا

4 گرچه از سرپای کردم چون قلم در راه عشق پا و سر پیدا نیامد این بیابان مرا

1 عزیزا هر دو عالم سایهٔ توست بهشت و دوزخ از پیرایهٔ توست

2 تویی از روی ذات آئینهٔ شاه شه از روی صفاتی آیهٔ توست

3 که داند تا تو اندر پردهٔ غیب چه چیزی و چه اصلی مایهٔ توست

4 تو طفلی وانکه در گهوارهٔ تو تو را کج می‌کند هم دایهٔ توست

1 تا درین زندان فانی زندگانی باشدت کنج عزلت گیر تا گنج معانی باشدت

2 این جهان را ترک کن تا چون گذشتی زین جهان این جهانت گر نباشد آن جهانی باشدت

3 کام و ناکام این زمان در کام خود درهم شکن تا به کام خویش فردا کامرانی باشدت

4 روزکی چندی چو مردان صبر کن در رنج و غم تا که بعداز رنج گنج شایگانی باشدت

1 دلبرم در حسن طاق افتاده است قسم من زو اشتیاق افتاده است

2 بر سر پایم چو کرسی ز انتظار کو چو عرش سیم ساق افتاده است

3 گر رسد یک شب خیال وصل او برق در زیرش براق افتاده است

4 لیک اندر تیه هجرش گرد من سد اسکندر یتاق افتاده است

1 قبلهٔ ذرات عالم روی توست کعبهٔ اولاد آدم کوی توست

2 میل خلق هر دو عالم تا ابد گر شناسند و اگر نی سوی توست

3 چون به جز تو دوست نتوان داشتن دوستی دیگران بر بوی توست

4 هر پریشانی که در هر دو جهان هست و خواهد بود از یک موی توست

1 چون مرا مجروح کردی گر کنی مرهم رواست چون بمردم ز اشتیاقت مرده را ماتم رواست

2 من کیم یک شبنم از دریای بی‌پایان تو گر رسد بویی از آن دریا به یک شبنم رواست

3 گر رسانی ذره‌ای شادی به جانم بی جگر هم روا باشد چو بر دل بی تو چندین غم رواست

4 چون نیایی در میان حلقه با من چون نگین حلقه‌ای بر در زن و گر در نیایی هم رواست