غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 گفتم اندر محنت و خواری مرا چون ببینی نیز نگذاری مرا

2 بعد از آن معلوم من شد کان حدیث دست ندهد جز به دشواری مرا

3 از می عشقت چنان مستم که نیست تا قیامت روی هشیاری مرا

4 گر به غارت می‌بری دل باک‌نیست دل تو را باد و جگرخواری مرا

1 سوختی جانم چه می‌سازی مرا بر سر افتادم چه می‌تازی مرا

2 در رهت افتاده‌ام بر بوی آنک بوک بر گیری و بنوازی مرا

3 لیک می‌ترسم که هرگز تا ابد بر نخیزم گر بیندازی مرا

4 بندهٔ بیچاره گر می‌بایدت آمدم تا چاره‌ای سازی مرا

1 ای شکر خوشه‌چین گفتارت سرو آزاد کرد رفتارت

2 بس که طوطی جان بزد پر و بال ز اشتیاق لب شکر بارت

3 خار در پای گل شکست هزار ز آرزوی رخ چو گلنارت

4 هر شبی با هزار دیده سپهر مانده در انتظار دیدارت

1 در دلم افتاد آتش ساقیا ساقیا آخر کجائی هین بیا

2 هین بیا کز آرزوی روی تو بر سر آتش بماندم ساقیا

3 بر گیاه نفس بند آب حیات چند دارم نفس را همچون گیا

4 چون سگ نفسم نمکساری بیافت پاک شد تا همچو جان شد پر ضیا

1 عقل مست لعل جان افزای توست دل غلام نرگس رعنای توست

2 نیکویی را در همه روی زمین گر قبایی هست بر بالای توست

3 چون کسی را نیست حسن روی تو سیر مهر و مه به حسن رای توست

4 نور ذره ذره بخش هر دو کون آفتاب طلعت زیبای توست

1 چون به اصل اصل در پیوسته بی‌تو جان توست پس تویی بی‌تو که از تو آن تویی پنهان توست

2 این تویی جزوی به نفس و آن تویی کلی به دل لیک تو نه این نه آنی بلکه هر دو آن توست

3 تو درین و تو در آن تو کی رسی هرگز به تو زانکه اصل تو برون از نفس توست و جان توست

4 بود تو اینجا حجاب افتاد و نابودت حجاب بود و نابودت چه خواهی کرد چون نقصان توست

1 روز و شب چون غافلی از روز و شب کی کنی از سر روز و شب طرب

2 روی او چون پرتو افکند اینت روز زلف او چون سایه انداخت اینت شب

3 گه کند این پرتو آن سایه نهان گه کند این سایه آن پرتو طلب

4 صد هزاران محو در اثبات هست صد هزار اثبات در محو ای عجب

1 گر سیر نشد تو را دل از ما یک لحظه مباش غافل از ما

2 در آتش دل بسر همی گرد مانندهٔ مرغ بسمل از ما

3 تر می‌گردان به خون دیده هر روز هزار منزل از ما

4 چون ابر بهار می‌گری زار تا خاک ز خون کنی گل از ما

1 اینت گم گشته دهانی که توراست وینت نابوده میانی که توراست

2 از دو چشم تو جهان پرشور است اینت شوریده جهانی که توراست

3 جادوان را به سخن خشک کنی خه زهی چرب‌زبانی که توراست

4 آخر این ناز تو هم در گذرد چند مانده است زمانی که توراست

1 لعل گلرنگت شکربار آمدست قسم من زان گل همه خار آمدست

2 گو لبت بر من جهان بفروش ازانک صد جهان جانش خریدار آمدست

3 پاره دل زانم که در دل دوختن نرگس تو پاره‌ای کار آمدست

4 دل نمی‌بینم مگر چون هر دلی در خم زلفت گرفتار آمدست