غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 سحرگاهی شدم سوی خرابات که رندان را کنم دعوت به طامات

2 عصا اندر کف و سجاده بر دوش که هستم زاهدی صاحب کرامات

3 خراباتی مرا گفتا که ای شیخ بگو تا خود چه کار است از مهمات

4 بدو گفتم که کارم توبهٔ توست اگر توبه کنی یابی مراعات

1 دم مزن گر همدمی می‌بایدت خسته شو گر مرهمی می‌بایدت

2 تا در اثباتی تو بس نامحرمی محو شو گر محرمی می‌بایدت

3 همچو غواصان دم اندر سینه کش گر چو دریا همدمی می‌بایدت

4 از عبادت غم کشی و صد شفیع پیشوای هر غمی می‌بایدت

1 دوش کان شمع نیکوان برخاست ناله از پیر و از جوان برخاست

2 گل سرخ رخش چو عکس انداخت جوش آتش ز ارغوان برخاست

3 آفتابی که خواجه‌تاش مه است به غلامیش مدح خوان برخاست

4 از غم جام خسروی لبش شور از جان خسروان برخاست

1 آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت بر دل آمد وز تف دل هم زبان هم لب بسوخت

2 دوش در وقت سحر آهی برآوردم ز دل در زمین آتش فتاد و بر فلک کوکب بسوخت

3 جان پر خونم که مشتی خاک دامن گیر اوست گاه اندر تاب ماند و گاه اندر تب بسوخت

4 پردهٔ پندار کان چون سد اسکندر قوی است آه خون آلود من هر شب به یک یارب بسوخت

1 تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت خاک در چشم آفتاب انداخت

2 سر زلفش چو شیر پنجه گشاد آهوان را به مشک ناب انداخت

3 تیر چشمش که عالمی خون داشت اشتری را به یک کباب انداخت

4 لب شیرینش چون تبسم کرد شور در لؤلؤ خوشاب انداخت

1 عاشقی و بی نوایی کار ماست کار کار ماست چون او یار ماست

2 تا بود عشقت میان جان ما جان ما در پیش ما ایثار ماست

3 جان مازان است جان کو جان جان است جان ما بی فخر عشقش عار ماست

4 عشق او آسان همی پنداشتم سد ما در راه ما پندار ماست

1 زهی ماه در مهر سرو بلندت شکر در گدازش ز تشویر قندت

2 جهان فتنه بگرفت و پر مشک شد هم چو بگذشت بادی به مشکین کمندت

3 سر زلف پر بند تو تا بدیدم به یک دم شدم عاشق بند بندت

4 گزند تو را قدر و قیمت که داند بیا تا به جانم رسانی گزندت

1 چه شاهدی است که با ماست در میان امشب که روشن است ز رویش همه جهان امشب

2 نه شمع راست شعاعی، نه ماه را تابی نه زهره راست فروغی در آسمان امشب

3 میان مجلس ما صورتی همی تابد که آفتاب شد از شرم او نهان امشب

4 بسی سعادت از این شب پدید خواهد شد که هست مشتری و زهره را قران امشب

1 تا آفتاب روی تو مشکین نقاب بست جان را شب اندر آمد و دل در عذاب بست

2 ترسید زلف تو که کند چشم بد اثر خورشید را ز پردهٔ مشکین نقاب بست

3 ناگاه آفتاب رخت تیغ برکشید پس تیغ تیز در تتق مشک ناب بست

4 گر چهرهٔ تو در نگشادی فتوح را می‌خواست طرهٔ تو ره فتح باب بست

1 عشق جانان همچو شمعم از قدم تا سر بسوخت مرغ جان را نیز چون پروانه بال و پر بسوخت

2 عشقش آتش بود کردم مجمرش از دل چو عود آتش سوزنده بر هم عود و هم مجمر بسوخت

3 زآتش رویش چو یک اخگر به صحرا اوفتاد هر دو عالم همچو خاشاکی از آن اخگر بسوخت

4 خواستم تا پیش جانان پیشکش جان آورم پیش دستی کرد عشق و جانم اندر بر بسوخت