غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 تا دل ز کمال تو نشان یافت جان عشق تو در میان جان یافت

2 پروانهٔ شمع عشق شد جان چون سوخته شد ز تو نشان یافت

3 جان بود نگین عشق و مهرت چون نقش نگین در آن میان یافت

4 جان بارگه تورا طلب کرد در مغز جهان لامکان یافت

1 ندانم تا چه کارم اوفتادست که جانی بی قرارم اوفتادست

2 چنان کاری که آن کس را نیفتاد به یک ساعت هزارم اوفتادست

3 همان آتش که در حلاج افتاد همان در روزگارم اوفتادست

4 دلم را اختیاری می‌نبینم خلل در اختیارم اوفتادست

1 در ده خبر است این که ز مه ده خبری نیست وین واقعه را همچو فلک پای و سری نیست

2 عقلم که جهان زیر و زبر کرد به فکرت بی خویش از آن شد که ز خویشش خبری نیست

3 جان سوخته زان شد که از آنها که برفتند بسیار اثر جست و ز یک تن اثری نیست

4 دل بر سر ره ماند که می‌دید که هستش مشکل سفری پیش که چون هر سفری نیست

1 پی آن گیر کاین ره پیش بردست که راه عشق پی بردن نه خردست

2 عدو جان خویش و خصم تن گشت در اول گام هرک این ره سپردست

3 کسی داند فراز و شیب این راه که سرگردانی این راه بردست

4 گهی از چشم خود خون می‌فشاندست گهی از روی خود خون می‌ستردست

1 ای به وصفت گمشده هرجان که هست جان تنها نه خرد چندان که هست

2 وی کمال آفتاب روی تو تا ابد فارغ ز هر نقصان که هست

3 گر سکندر چشمهٔ حیوان نیافت نیست عیب چشمهٔ حیوان که هست

4 کور مادرزاد آید کل خلق در بر آن حسن جاویدان که هست

1 دوش ناگه آمد و در جان نشست خانه ویران کرد و در پیشان نشست

2 عالمی بر منظر معمور بود او چرا در خانهٔ ویران نشست

3 گنج در جای خراب اولیتر است گنج بود او در خرابی زان نشست

4 هیچ یوسف دیده‌ای کز تخت و تاج چون دلش بگرفت در زندان نشست

1 روی تو شمع آفتاب بس است موی تو عطر مشک ناب بس است

2 چند پیکار آفتاب کشم قبلهٔ رویت آفتاب بس است

3 روی چون روز در نقاب مپوش زلف شبرنگ تو نقاب بس است

4 به خطا گر کشیدمت سر زلف چین ابروی تو جواب بس است

1 مرا در عشق او کاری فتادست که هر مویی به تیماری فتادست

2 اگر گویم که می‌داند که در عشق چگونه مشکلم کاری فتادست

3 مرا گوید اگر دانی وگرنه چنین در عشق بسیاری فتادست

4 اگر گویم همه غمها به یک بار نصیب جان غمخواری فتادست

1 حسن تو رونق جهان بشکست عشق روی تو پشت جان بشکست

2 هر سپاهی که عقل می‌آراست غمزهٔ تو به یک زمان بشکست

3 ناوک‌انداز آسمان چو بدید طاق ابروی تو کمان بشکست

4 عکس ماهت به آفتاب رسید منصب آفتاب از آن بشکست

1 ای دلم مست چشمهٔ نوشت در خطم از خط سیه پوشت

2 باد سرسبزی خطت که به لطف سر برون زد ز چشمهٔ نوشت

3 حلقه در گوش کرد خلق را حلقهٔ زلف بر بناگوشت

4 همچو من صد هزار سرگشته حلقه در گوش حلقهٔ گوشت