غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 عشق را گوهر ز کانی دیگر است مرغ عشق از آشیانی دیگر است

2 هرکه با جان عشق بازد این خطاست عشق بازیدن ز جانی دیگر است

3 عاشقی بس خوش جهانی است ای پسر وان جهان را آسمانی دیگر است

4 کی کند عاشق نگاهی در جهان زانکه عاشق را جهانی دیگر است

1 ذره‌ای اندوه تو از هر دو عالم خوشتر است هر که گوید نیست دانی کیست آن کس کافر است

2 کافری شادی است و آن شادی نه از اندوه تو نی که کار او ز اندوه و ز شادی برتر است

3 آن کزو غافل بود دیوانه‌ای نامحرم است وانکه زو فهمی کند دیوانه‌ای صورتگر است

4 کس سر مویی ندارد از مسما آگهی اسم می‌گویند و چندان کاسم گویی دیگر است

1 مرکب لنگ است و راه دور است دل را چکنم که ناصبور است

2 این راه پریدنم خیال است وین شیوه گرفتنم غرور است

3 صد قرن چو باد اگر بپویم هم باد بود که یار دور است

4 با این همه گر دمی برآرم بی او همه فسق یا فجور است

1 اگر تو عاشقی معشوق دور است وگر تو زاهدی مطلوب حور است

2 ره عاشق خراب اندر خراب است ره زاهد غرور اندر غرور است

3 دل زاهد همیشه در خیال است دل عاشق همیشه در حضور است

4 نصیب زاهدان اظهار راه است نصیب عاشقان دایم حضور است

1 چه رخساره که از بدر منیر است لبش شکر فروش جوی شیر است

2 سر هر موی زلفش از درازی جهان سرنگون را دستگیر است

3 قمر ماند از خط او پای در قیر که در گرد خطش هم جوی قیر است

4 خطا گفتم مگر مشک ختاست او که در پیرامن بدر منیر است

1 هر که را ذره‌ای ازین سوز است دی و فرداش نقد امروز است

2 هست مرد حقیقت ابن‌الوقت لاجرم بر دو کون پیروز است

3 چون همه چیز نیست جز یک چیز پس بسی سال و ماه یک روز است

4 صد هزاران هزار قرن گذشت لیک در اصل جمله یک سوز است

1 روی تو شمع آفتاب بس است موی تو عطر مشک ناب بس است

2 چند پیکار آفتاب کشم قبلهٔ رویت آفتاب بس است

3 روی چون روز در نقاب مپوش زلف شبرنگ تو نقاب بس است

4 به خطا گر کشیدمت سر زلف چین ابروی تو جواب بس است

1 شمع رویت ختم زیبایی بس است عالمی پروانه سودایی بس است

2 چشم بر روی تو دارم از جهان گر سوی من چشم بگشایی بس است

3 گرچه رویت کس سر مویی ندید گر سر موییم بنمایی بس است

4 من نمی‌دارم ز تو درمان طمع درد بر دردم گر افزایی بس است

1 وشاقی اعجمی با دشنه در دست به خون آلوده دست و زلف چون شست

2 کمر بسته کله کژ برنهاده گره بر ابرو و پر خشم و سرمست

3 درآمد در میان خرقه‌پوشان به کس در ننگرست از پای ننشست

4 بزد یک دشته بر دل پیر ما را دلش بگشاد و زناریش بربست

1 نیم شبی سیم برم نیم مست نعره‌زنان آمد و در در نشست

2 هوش بشد از دل من کو رسید جوش بخاست از جگرم کو نشست

3 جام می آورد مرا پیش و گفت نوش کن این جام و مشو هیچ مست

4 چون دل من بوی می عشق یافت عقل زبون گشت و خرد زیر دست