غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 دوش ناگه آمد و در جان نشست خانه ویران کرد و در پیشان نشست

2 عالمی بر منظر معمور بود او چرا در خانهٔ ویران نشست

3 گنج در جای خراب اولیتر است گنج بود او در خرابی زان نشست

4 هیچ یوسف دیده‌ای کز تخت و تاج چون دلش بگرفت در زندان نشست

1 در سرم از عشقت این سودا خوش است در دلم از شوقت این غوغا خوش است

2 من درون پرده جان می‌پرورم گر برون جان می کند اعدا خوش است

3 چون جمالت برنتابد هیچ چشم جملهٔ آفاق نابینا خوش است

4 همچو چرخ از شوق تو در هر دو کون هر که در خون می‌نگردد ناخوش است

1 چشم خوشش مست نیست لیک چو مستان خوش است خوشی چشمش از آنست کین همه دستان خوش است

2 نرگس دستان گرش دست دل از حیله برد هرچه کند چشم او ور ببرد جان خوش است

3 زلف پریشانش را حلقه به گوشم از آنک بر رخ چون ماه او زلف پریشان خوش است

4 خندهٔ شیرین او گریهٔ من تلخ کرد گریهٔ خونین من زان لب خندان خوش است

1 حسن تو رونق جهان بشکست عشق روی تو پشت جان بشکست

2 هر سپاهی که عقل می‌آراست غمزهٔ تو به یک زمان بشکست

3 ناوک‌انداز آسمان چو بدید طاق ابروی تو کمان بشکست

4 عکس ماهت به آفتاب رسید منصب آفتاب از آن بشکست

1 در دلم تا برق عشق او بجست رونق بازار زهد من شکست

2 چون مرا می‌دید دل برخاسته دل ز من بربود و درجانم نشست

3 خنجر خون‌ریز او خونم بریخت ناوک سر تیز او جانم بخست

4 آتش عشقش ز غیرت بر دلم تاختن آورد همچون شیر مست

1 سر عشقت مشکلی بس مشکل است حیرت جان است و سودای دل است

2 عقل تا بوی می عشق تو یافت دایما دیوانه‌ای لایعقل است

3 بر امید روی تو در کوی تو پای عاشق تا به زانو در گل است

4 منزل اندر هر دو عالم کی کند هر که را در کوی عشقت منزل است

1 ره میخانه و مسجد کدام است که هر دو بر من مسکین حرام است

2 نه در مسجد گذارندم که رند است نه در میخانه کین خمار خام است

3 میان مسجد و میخانه راهی است بجوئید ای عزیزان کین کدام است

4 به میخانه امامی مست خفته است نمی‌دانم که آن بت را چه نام است

1 تا در تو خیال خاص و عام است از عشق نفس زدن حرام است

2 تا هیچ و همه یکی نگردد دعوی یگانگیت عام است

3 تا پاک نگردی از وجودت هر پختگیی که هست خام است

4 چون اصل همه به قطع هیچ است این از همه، هیچ ناتمام است

1 غم بسی دارم چه جای صد غم است زانکه هر موییم در صد ماتم است

2 غم نباشد کانچه پیشان است و پس کم ز کم نبود نصیبم زان کم است

3 عالمی است اشراق نور آفتاب کور را زانچه اگر صد عالم است

4 عالمی در دست بر جانم ولی چون ازوست این درد جانم خرم است

1 درج لعلت دلگشای مردم است عکس ماهت رهنمای انجم است

2 مردم چشم تو با من کژ چو باخت راستی نه مردمی نه مردم است

3 روی تو در زلف همچون عقربت تا بدیدم چون قمر در کژدم است

4 برنیارد خورد کس از روی تو زانکه زلفت همچو عقرب کژدم است