غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 عشق تو ز اختیار بیرون است وصل تو ز انتظار بیرون است

2 چون با تو نهم قرار وصلت چون کار تو از قرار بیرون است

3 مرغی که دراوفتد به دامت هر لحظه ز صد هزار بیرون است

4 جان‌های عزیز را درین درد سرگشتگی از شمار بیرون است

1 عشق جمال جانان دریای آتشین است گر عاشقی بسوزی زیرا که راه این است

2 جایی که شمع رخشان ناگاه بر فروزند پروانه چون نسوزد کش سوختن یقین است

3 گر سر عشق خواهی از کفر و دین گذر کن کانجا که عشق آمد چه جای کفر و دین است

4 عاشق که در ره آید اندر مقام اول چون سایه‌ای به خواری افتاده در زمین است

1 شیر در کار عشق مسکین است عشق را بین که با چه تمکین است

2 نکشد کس کمان عشق به زور عشق شاه همه سلاطین است

3 دلم از دلبران بتی بگزید کو به رخ همچو ماه و پروین است

4 از لطیفی که هست آن دلبر فخر خوبان چین و ماچین است

1 بت ترسای من مست شبانه است چه شور است این کزان بت در زمانه است

2 سر زلفش نگر کاندر دو عالم ز هر موییش جویی خون روانه است

3 دل من صاف دین در راه او باخت که این دل مست دردی مغانه است

4 چو عقلم مات شد بر نطع عشقش چه بازم چون نه بازی و نه خانه است

1 هر که درین دیرخانه مرد یگانه است تا به دم صور مست درد مغانه است

2 ور به دم صور باهش آید ازین می نیست مبارز مخنث بن خانه است

3 بر محک دیرخانه ناسره آید هر که گمان می‌برد که شیر ژیان است

4 در بن این دیر درس عشق که گوید آنکه ز کونین بی نشان و نشانه است

1 ای به وصفت گمشده هرجان که هست جان تنها نه خرد چندان که هست

2 وی کمال آفتاب روی تو تا ابد فارغ ز هر نقصان که هست

3 گر سکندر چشمهٔ حیوان نیافت نیست عیب چشمهٔ حیوان که هست

4 کور مادرزاد آید کل خلق در بر آن حسن جاویدان که هست

1 خراباتی است پر رندان سرمست ز سر مستی همه نه نیست و نه هست

2 فرو رفته همه در آب تاریک برآورده همه در کافری دست

3 همه فارغ ز امروز و ز فردا همه آزاد از هشیار و از مست

4 مگر افتاد پیر ما بر آن قوم مرقع چاک زد زنار در بست

1 شادی به روزگار شناسندگان مست جانها فدای مرتبهٔ نیستان هست

2 از ناز برکشیده کله گوشهٔ بلی در گوش کرده حلقه معشوقهٔ الست

3 گاهی ز فخر تاج سر عالمی بلند گاهی ز فقر خاک ره این جهان پست

4 دستار عقلشان کف طرار عشق برد بازار توبه‌شان شکن زلف لا شکست

1 بی تو از صد شادیم یک غم به است با تو یک زخمم ز صد مرهم به است

2 گر ز مشرق تا به مغرب دعوت است چون نمی‌بینم تو را ماتم به است

3 از میان جان ز سوز عشق تو گر کنم آهی ز دو عالم به است

4 می‌نگویم از بتر بودن سخن می چه پرسی حال من هر دم به است

1 نور ایمان از بیاض روی اوست ظلمت کفر از سر یک موی اوست

2 ذره ذره در دو عالم هر چه هست پرده‌ای در آفتاب روی اوست

3 هر که را در هر دو عالم قبله‌ای است گرچه نیست آگاه آنکس سوی اوست

4 هر دو عالم هیچ می‌دانی که چیست هر دو عکس طاق دو ابروی اوست