غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 بت ترسای من مست شبانه است چه شور است این کزان بت در زمانه است

2 سر زلفش نگر کاندر دو عالم ز هر موییش جویی خون روانه است

3 دل من صاف دین در راه او باخت که این دل مست دردی مغانه است

4 چو عقلم مات شد بر نطع عشقش چه بازم چون نه بازی و نه خانه است

1 درج لعلت دلگشای مردم است عکس ماهت رهنمای انجم است

2 مردم چشم تو با من کژ چو باخت راستی نه مردمی نه مردم است

3 روی تو در زلف همچون عقربت تا بدیدم چون قمر در کژدم است

4 برنیارد خورد کس از روی تو زانکه زلفت همچو عقرب کژدم است

1 خراباتی است پر رندان سرمست ز سر مستی همه نه نیست و نه هست

2 فرو رفته همه در آب تاریک برآورده همه در کافری دست

3 همه فارغ ز امروز و ز فردا همه آزاد از هشیار و از مست

4 مگر افتاد پیر ما بر آن قوم مرقع چاک زد زنار در بست

1 لعل گلرنگت شکربار آمدست قسم من زان گل همه خار آمدست

2 گو لبت بر من جهان بفروش ازانک صد جهان جانش خریدار آمدست

3 پاره دل زانم که در دل دوختن نرگس تو پاره‌ای کار آمدست

4 دل نمی‌بینم مگر چون هر دلی در خم زلفت گرفتار آمدست

1 زهی زیبا جمالی این چه روی است زهی مشکین کمندی این چه موی است

2 ز عشق روی و موی تو به یکبار همه کون مکان پر گفت و گوی است

3 از آن بر خاک کویت سر نهادم که زلفت را سری بر خاک کوی است

4 چو زلفت گر نشینم بر سر خاک نمیرم نیز و اینم آرزوی است

1 نور ایمان از بیاض روی اوست ظلمت کفر از سر یک موی اوست

2 ذره ذره در دو عالم هر چه هست پرده‌ای در آفتاب روی اوست

3 هر که را در هر دو عالم قبله‌ای است گرچه نیست آگاه آنکس سوی اوست

4 هر دو عالم هیچ می‌دانی که چیست هر دو عکس طاق دو ابروی اوست

1 ره میخانه و مسجد کدام است که هر دو بر من مسکین حرام است

2 نه در مسجد گذارندم که رند است نه در میخانه کین خمار خام است

3 میان مسجد و میخانه راهی است بجوئید ای عزیزان کین کدام است

4 به میخانه امامی مست خفته است نمی‌دانم که آن بت را چه نام است

1 مفشان سر زلف خویش سرمست دستی بر نه که رفتم از دست

2 دریاب مرا که طاقتم نیست انصاف بده که جای آن هست

3 تا نرگس مست تو بدیدم از نرگس مست تو شدم مست

4 ای ساقی ماه‌روی برخیز کان آتش تیز توبه بنشست

1 بی تو از صد شادیم یک غم به است با تو یک زخمم ز صد مرهم به است

2 گر ز مشرق تا به مغرب دعوت است چون نمی‌بینم تو را ماتم به است

3 از میان جان ز سوز عشق تو گر کنم آهی ز دو عالم به است

4 می‌نگویم از بتر بودن سخن می چه پرسی حال من هر دم به است

1 ذره‌ای اندوه تو از هر دو عالم خوشتر است هر که گوید نیست دانی کیست آن کس کافر است

2 کافری شادی است و آن شادی نه از اندوه تو نی که کار او ز اندوه و ز شادی برتر است

3 آن کزو غافل بود دیوانه‌ای نامحرم است وانکه زو فهمی کند دیوانه‌ای صورتگر است

4 کس سر مویی ندارد از مسما آگهی اسم می‌گویند و چندان کاسم گویی دیگر است