پیشگاه عشق را پیشان از عطار نیشابوری غزل 132
1. پیشگاه عشق را پیشان که یافت
پایگاه فقر را پایان که یافت
خاک کویت هر دو عالم در از عطار نیشابوری غزل 133
1. خاک کویت هر دو عالم در نیافت
گرد راهت فرق آدم در نیافت
بس که دل تشنه سوخت وز از عطار نیشابوری غزل 134
1. بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت
مست می عشق شد و از تو شرابی نیافت
هر دل که ز عشق بی نشان از عطار نیشابوری غزل 135
1. هر دل که ز عشق بی نشان رفت
در پردهٔ نیستی نهان رفت
دوش جان دزدیده از دل از عطار نیشابوری غزل 136
1. دوش جان دزدیده از دل راه جانان برگرفت
دل خبر یافت و به تک خاست و دل از جان برگرفت
آتش سودای تو عالم جان از عطار نیشابوری غزل 137
1. آتش سودای تو عالم جان در گرفت
سوز دل عاشقانت هر دو جهان در گرفت
گر نبودی در جهان امکان از عطار نیشابوری غزل 138
1. گر نبودی در جهان امکان گفت
کی توانستی گل معنی شکفت
ای زلف تو دام و دانه خالت از عطار نیشابوری غزل 139
1. ای زلف تو دام و دانه خالت
هر صید که می‌کنی حلالت
ای آفتاب طفلی در سایهٔ از عطار نیشابوری غزل 140
1. ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت
شیر و شکر مزیده از چشمهٔ زلالت
ای بی نشان محض نشان از از عطار نیشابوری غزل 141
1. ای بی نشان محض نشان از که جویمت
گم گشت در تو هر دو جهان از که جویمت
ای چو چشم سوزن عیسی دهانت از عطار نیشابوری غزل 142
1. ای چو چشم سوزن عیسی دهانت
هست گویی رشتهٔ مریم میانت
ای مشک خطا خط سیاهت از عطار نیشابوری غزل 143
1. ای مشک خطا خط سیاهت
خورشید درم خرید ماهت