غزلیات در دیوان اشعار عطار نیشابوری

1 چون ز مرغ سحر فغان برخاست ناله از طاق آسمان برخاست

2 صبح چون دردمید از پس کوه آتشی از همه جهان برخاست

3 عنبر شب چو سوخت زآتش صبح بوی عنبر ز گلستان برخاست

4 سپر آفتاب تیغ کشید قلم عافیت ز جان برخاست

1 بار دگر شور آورید این پیر درد آشام ما صد جام برهم نوش کرد از خون دل پر جام ما

2 چون راست کاندر کار شد وز کعبه در خمار شد در کفر خود دین دار شد بیزار شد ز اسلام ما

3 پس گفت تا کی زین هوس ماییم و درد یک نفس دایم یکی گوییم وبس تا شد دو عالم رام ما

4 بس کم زنی استاد شد بی خانه و بنیاد شد از نام و ننگ آزاد شد نیک است این بدنام ما

1 طرقوا یا عاشقان کین منزل جانان ماست زانچه وصل و هجر او هم درد و هم درمان ماست

2 راه ده ما را اگر چه مفلسان حضرتیم آیت قل یا عبادی آمده در شان ماست

3 نیستم اینجا مقیم ای دوستان بر رهگذر یک دو روزه روح غیبی آمده مهمان ماست

4 عزم ره داریم نتوان بیش از این کردن درنگ زانکه جلاد اجل در انتظار جان ماست

1 تا کی از صومعه خمار کجاست خرقه بفکندم زنار کجاست

2 سیرم از زرق فروشی و نفاق عاشقی محرم اسرار کجاست

3 چون من از بادهٔ غفلت مستم آن بت دلبر هشیار کجاست

4 همه کس طالب یارند ولیک مفلسی مست پدیدار کجاست

1 بعدجوی از نفس سگ گر قرب جان می‌بایدت ترک کن این چاه و زندان گر جهان می‌بایدت

2 باز عرشی گر سر جبریل داری پر برآر ورنه در گلخن نشین گر استخوان می‌بایدت

3 نفس را چون جعفر طیار برکن بال و پر گر به بالا پر و بال مرغ جان می‌بایدت

4 در جهان قدس اگر داری سبک روحی طمع بر جهان جسم دایم سر گران می‌بایدت

1 در دلم تا برق عشق او بجست رونق بازار زهد من شکست

2 چون مرا می‌دید دل برخاسته دل ز من بربود و درجانم نشست

3 خنجر خون‌ریز او خونم بریخت ناوک سر تیز او جانم بخست

4 آتش عشقش ز غیرت بر دلم تاختن آورد همچون شیر مست

1 تا عشق تودر میان جان است جان بر همه چیز کامران است

2 یارب چه کسی که در دو عالم کس قیمت عشق تو ندانست

3 عشقت به همه جهان دریغ است زان است که از جهان نهان است

4 اندوه تو کوه بی‌قرار است سودای تو بحر بی کران است

1 کم شدن در کم شدن دین من است نیستی در هستی آیین من است

2 حال من خود در نمی‌آید به نطق شرح حالم اشک خونین من است

3 کار من با خلق آمد پشت و روی کافرین خلق نفرین من است

4 تا پیاده می‌روم در کوی دوست سبز خنگ چرخ در زین من است

1 در عشق قرار بی‌قراری است بدنامی عشق نام‌داری است

2 چون نیست شمار عشق پیدا مشمر که شمار بی‌شماری است

3 در عشق ز اختیار بگذار عاشق بودن نه اختیاری است

4 گر دل داری تو را سزد عشق ورنه همه زهد و سوگواری است

1 دل کمال از لعل میگون تو یافت جان حیات از نطق موزون تو یافت

2 گر ز چشمت خسته‌ای آمد به تیر زنده شد چون در مکنون تو یافت

3 تا فسونت کرد چشم ساحرت جامه پر کژدم ز افسون تو یافت

4 سخت‌تر از سنگ نتوان آمدن لعل بین یعنی دلش خون تو یافت