اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 جان مرا غمت هدف حادثات کرد تا عشق سوی من نظر التفات کرد

2 حال مرا و زلف پریشان خویش را در راه عاشقی رقم مشکلات کرد

3 تا شاه خسروان سفر سومنات کرد کردار خویش را علم معجزات کرد

4 آثار روشن ملکان گذشته را نزدیک بخردان همه از مشکلات کرد

1 چرا نه مردم عاقل چنان بود که بعمر چو درد سر کندش مردمان دژم گردند

2 چنان چه باید بودن که گر سرش ببری بسر بریدن او دوستان خرم گردند

1 چه سود کند، که آتش عشقش دود از دل و جان من برانگیزد

2 پیش همه مردمان و او عاشق جوبنده بخاک بر به بجخیزد

1 زهی بزرگ عطائی که در مضیق نیاز امل پناه بدان دست درفشان آورد

2 ز بیم جود تو کان خاک در دهان افکند ز یاد دست تو بحر آب در دهان آورد

1 بر گل رقمی ز مشک ناگاه زدند بر تنگ شکر مورچگان راه زدند

2 آئینه روی دوست زنگار گرفت از بسکه بر او سوختگان آه زدند

1 در دور تو عقل کل کنشتی گردد حسن ابدی شهره بزشتی گردد

2 خاکستر کشتگانت در دوزخ عشق پیرایه حوران بهشتی گردد

1 دل دوش هزار چاره سازی میکرد با وعده دوست عشقبازی میکرد

2 تا بر کف پای تو تواند مالید دل را همه شب دیده نمازی میکرد

1 صبح است و صبا مشک‌فشان می‌گذرد دریاب که از کوی فلان می‌گذرد

2 برخیز چه خسبی که جهان می‌گذرد بویی بستان که کاروان می‌گذرد

1 در تو دل خسته نظری تیز نکرد کز دیده هزار گونه خونریز نکرد

2 پرهیز کن از دود دلی، کز غم تو خون گشت وز دوستیت پرهیز نکرد

1 هرگاه که آن پهن سرون می گذرد در یک دم ازین چرخ نگون می گذرد

2 طبعم ره فکر بین که چون برد بسر او از سر وعده بین که چون می گذرد