اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 ز بس خونها که می ریزی به غمزه شمار کشتگان ناید به یادت

2 گر از خون ریختن شرمت نیاید ز رنج غمزه باری شرم بادت

1 شادی و بقا بادت و زین بیش نگویم کاین قافیه تنگ، مرا نیک بپیخست

1 هرگاه که آن پهن سرون می گذرد در یک دم ازین چرخ نگون می گذرد

2 طبعم ره فکر بین که چون برد بسر او از سر وعده بین که چون می گذرد

1 عسکری شکر بود تو گو بیا می شکرم ای نموده ترش روی ار جا بد این شوخی ترا

2 از که آمختی نهادن شعرهائی شوخ چم گر برستی شاعران هرگز نبودی آشنا

3 کشه بربندی گرفتی در گدائی سرسری از تبار خود که دیدی کشه ای بر بند دا

4 هر زمان از نفغ تو ای زاده سگ بترکم تا شنیدم من که از من می نهی شعر و نوا

1 چرا نه مردم عاقل چنان بود که بعمر چو درد سر کندش مردمان دژم گردند

2 چنان چه باید بودن که گر سرش ببری بسر بریدن او دوستان خرم گردند

1 دل دوش هزار چاره سازی میکرد با وعده دوست عشقبازی میکرد

2 تا بر کف پای تو تواند مالید دل را همه شب دیده نمازی میکرد

1 بر گل رقمی ز مشک ناگاه زدند بر تنگ شکر مورچگان راه زدند

2 آئینه روی دوست زنگار گرفت از بسکه بر او سوختگان آه زدند

1 آمد آن رگ زن مسیح پرست شست الماسگون گرفته بدست

2 کرسی افکند و برنشست برو بازوی خواجه عمید ببست

3 شست چون دید گفت عز و علا اینچنین دست را نشاید خست

4 سر فرو برد و بوسه ای بربود وز سمن شاخ ارغوان برجست

1 هر که بر درگه ملوک بود از چنین کار با خدوک بود

1 ای گشته خجل آبحیات از دهنت سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت

2 صاحب نظری کجاست تا درنگرد صد یوسف مصر در ته پیرهنت