اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 تا مشک سیاه من سمن پوشیدست خون جگرم بدیده بر جوشیدست

2 شیری که بکودکی لبم نوشیدست اکنون ز بناگوشم بر زوشیدست

1 زهی بزرگ عطائی که در مضیق نیاز امل پناه بدان دست درفشان آورد

2 ز بیم جود تو کان خاک در دهان افکند ز یاد دست تو بحر آب در دهان آورد

1 صبح است و صبا مشک‌فشان می‌گذرد دریاب که از کوی فلان می‌گذرد

2 برخیز چه خسبی که جهان می‌گذرد بویی بستان که کاروان می‌گذرد

1 حلقوم جوالقی چو ساق موزه است و آن معده کافرش چو خم غوزه است

1 با سرشگ سخای او کس را ننماید بزرگ رود فرب

2 یاد کرد از لطیف طبعش بحر گشت پر در و عنبر اشهب

3 باگران حلمش آشنا شد کوه شد مکان عقیق و کان ذهب

1 در دور تو عقل کل کنشتی گردد حسن ابدی شهره بزشتی گردد

2 خاکستر کشتگانت در دوزخ عشق پیرایه حوران بهشتی گردد

1 کوس تو اندر خوردنی، هر روزگار اندر منه باد برگست و قفا سفت و سیل و عصا؟

1 همچون رطب اندام و چو روغنش سرین همچون شبه زلفکان و چون دنبه الست

1 بخد و آن لب و دندانش بنگر که همواره مرا دارند در تاب

2 یکی همچون پری در اوج خورشید یکی چون شایورد از گرد مهتاب

1 نه هم قیمت لعل باشد بلور نه همرنگ گلنار باشد پژند

2 بپیچد دلم چون ز پیچه بتم گشاید بر غم دلم پیچه بند