اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 آمد آن رگ زن مسیح پرست شست الماسگون گرفته بدست

2 کرسی افکند و برنشست برو بازوی خواجه عمید ببست

3 شست چون دید گفت عز و علا اینچنین دست را نشاید خست

4 سر فرو برد و بوسه ای بربود وز سمن شاخ ارغوان برجست

1 تا مشک سیاه من سمن پوشیدست خون جگرم بدیده بر جوشیدست

2 شیری که بکودکی لبم نوشیدست اکنون ز بناگوشم بر زوشیدست

1 ای گشته خجل آبحیات از دهنت سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت

2 صاحب نظری کجاست تا درنگرد صد یوسف مصر در ته پیرهنت

1 ز بس خونها که می ریزی به غمزه شمار کشتگان ناید به یادت

2 گر از خون ریختن شرمت نیاید ز رنج غمزه باری شرم بادت

1 جغد که با باز و با کلنگان پرد بشکندش پر و مرز گردد لت لت

1 شادی و بقا بادت و زین بیش نگویم کاین قافیه تنگ، مرا نیک بپیخست

1 همچون رطب اندام و چو روغنش سرین همچون شبه زلفکان و چون دنبه الست

1 حلقوم جوالقی چو ساق موزه است و آن معده کافرش چو خم غوزه است

1 جوان شد حکیم ما، جوانمرد و دل فراخ یکی پیرزن خرید، بیکمشت سیم ماخ

1 گفتم میان گشائی، گفتا که هیچ نایم زد دست بر کمربند، بگسست او پرنداخ