عسجدی مروزی

هر روز خیره خیره ازین چشم سیل بار

ز آن خیره خیره، خیره دل من ز هجر یار

هجرانش باره باره بمن برنهاد بار

ز آن باره باره، باره بچشم آیدم غبار

رفتنش گوشه گوشه، کران کرده زین دیار

ز ان گوشه گوشه، گوشه جان و دلم فکار

ز آن مشک توده توده بر آن گرد لاله زار

ز آن توده توده، توده بدل بر غم نگار

لبهاش پاره پاره عقیق است آبدار

ز آن پاره پاره، پاره یاقوت سرخ خوار

چونانکه طره طره شود طره بر عذار

ز آن طره طره، طره شود طره تتار

حلقه‌ش چو چشمه چشمه نور هدی قطار

ز آن چشمه چشمه، چشمه خورشید درد خوار

رخسارش لاله لاله نماید فروغ نار

ز آن لاله لاله، لاله خودروی شرمسار

ریحان دسته دسته بر آن طرف گل نگار

ز آن دسته دسته، دسته سنبل ببوی خار

و ز خواجه تحفه تحفه نشاط دل و قرار

ز آن تحفه تحفه، تحفه چنین مدح نامدار

ز آن گونه گونه نیز بمن کرد بر نثار

ز آن گونه گونه، گونه من چون گل بهار

گسترده سایه سایه، از هر سویی هزار

ز آن سایه سایه، سایه گه سجده کبار

چونانکه سله سله برد طاقت ستار

ز آن سله سله، سله بزاز مستعار

از جود ریزه ریزه کم و بیش پر عیار

چونانکه تخته تخته دهد عود را کبار

ز آن تخته تخته، تخته ارزیز زبر و زار

وز خلق شهره شهره ثناهاش یادگار

زآن شهره شهره، شهره ایام شهریار

از عرش جمله جمله ز احسان کردگار

ز آن جمله جمله، جمله مر او را ز بخت یار

وز علم نکته نکته بهر سوره آشکار

ز آن نکته نکته، نکته بهترش غمگسار

وز باد غیبه غیبه بر او نقش بی شمار