اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 الا تا زمی از کوه پدید است و ره از سد به کوه اندر زر است و به ره بر شخ و راود

1 دانی که چون رسد بجهان نور آفتاب انعام عام او بجهان همچنان رسد

2 کان خاک بر سرآرد و بحر آب در دهن صیت سخای او چو بدریا و کان رسد

1 جوان شد حکیم ما، جوانمرد و دل فراخ یکی پیرزن خرید، بیکمشت سیم ماخ

1 بر من آمد و آورد و بر فروخته شمع چو طبع مرد نشاطی چو جان مرد لبیب

2 نبود زهره بلطف هوا بشکل شهاب بشبه نیزه بلون قلم بقد قضیب

1 جان مرا غمت هدف حادثات کرد تا عشق سوی من نظر التفات کرد

2 حال مرا و زلف پریشان خویش را در راه عاشقی رقم مشکلات کرد

3 تا شاه خسروان سفر سومنات کرد کردار خویش را علم معجزات کرد

4 آثار روشن ملکان گذشته را نزدیک بخردان همه از مشکلات کرد

1 رحمتی کن پرده از رخ برمیفکن زینهار تا نگردد بعد چندین روز رسوا آفتاب

2 سالها شد تا ببوی لعل و یاقوت لبت رنگ می آمیزد اندر سنگ خارا آفتاب

1 بامید قبولت بکر فکرم چو بهر یوسف مصری زلیخا

2 بانواع نفایس خویشتن را بسان نوعروسی کرده آسا

3 کسی کز خدمتت دوری کند هیچ برو دشمن شود گردون گردا

1 جغد که با باز و با کلنگان پرد بشکندش پر و مرز گردد لت لت

1 به بخشش کف او ساعتی وفا نکند اگر ستاره درم گردد و فلک ضراب

1 پیش او کی شوند باز سپید چون تذروان سرخ و چون سرخاب