اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

چو بهر یوسف مصری زلیخا

بسان نوعروسی کرده آسا

برو دشمن شود گردون گردا

ای نموده ترش روی ار جا بد این شوخی ترا

گر برستی شاعران هرگز نبودی آشنا

از تبار خود که دیدی کشه ای بر بند دا

تا شنیدم من که از من می نهی شعر و نوا

باد برگست و قفا سفت و سیل و عصا؟

تا نگردد بعد چندین روز رسوا آفتاب

رنگ می آمیزد اندر سنگ خارا آفتاب

که همواره مرا دارند در تاب

یکی چون شایورد از گرد مهتاب

ننماید بزرگ رود فرب

گشت پر در و عنبر اشهب

شد مکان عقیق و کان ذهب

چو طبع مرد نشاطی چو جان مرد لبیب

بشبه نیزه بلون قلم بقد قضیب

اگر ستاره درم گردد و فلک ضراب

چون تذروان سرخ و چون سرخاب

بنشین و برافکن شکم قاقم بر پشت

ناکام کند روی سوی قبله زردشت

آتشکده گشته است دل و دیده چو چرخشت

انگشت شود بیشک در دست من انگشت