اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 نه هم قیمت لعل باشد بلور نه همرنگ گلنار باشد پژند

2 بپیچد دلم چون ز پیچه بتم گشاید بر غم دلم پیچه بند

1 دانی که چون رسد بجهان نور آفتاب انعام عام او بجهان همچنان رسد

2 کان خاک بر سرآرد و بحر آب در دهن صیت سخای او چو بدریا و کان رسد

1 الا تا زمی از کوه پدید است و ره از سد به کوه اندر زر است و به ره بر شخ و راود

1 هر که بر درگه ملوک بود از چنین کار با خدوک بود

1 فغان ز دست ستمهای گنبد دوار فغان ز سفلی و علوی و ثابت و سیار

2 چه اعتبار بر این اختران نامعلوم چه اعتماد بر این روزگار ناهموار

3 جفای چرخ بسی دیده اند اهل هنر از آن بهر زه شکایت نمی کنند احرار

4 دلا چو صورت حال زمانه می بینی سزد اگر بدر آئی ز پرده پندار

1 بنوبهار جوان شد جهان پیر ز سر ز روی سبزه بر آورد شاخ نرگس سر

2 خزان جهان را عهد ار چه کرده بود کهن بهار عهد جهان باز تازه کرد ز سر

3 هوا نشاند ببرگ شکوفه در، یاقوت صبا فشاند بشاخ بنفشه بر، عنبر

4 ز بوی باد برآورد سبزه مشگ نبات ز سیل ابر برآورد لاله در ثمر

1 کهی بلند و بر او قلعه ای نهاده بلند بلندهای جهان زیر و، او ز جمله زبر

2 باستواری زر بخیل در دل خاک بپایداری نام سخی میان بشر

3 بسختی دل بدخواه برج او لیکن نگار بوده بر او سنگها بسان جگر

1 کهی چون طور سینا بود ازو آویخته ثعبان ز پشت او درخشنده کف موسی پیغمبر

2 به پشت ژنده‌پیلان برنشسته ناوک‌اندازان چو عفریتان آتشبار بر کوه گران پیکر

1 اخگر هم آتشست ولیکن نه چون چراغ سوزن هم آهنست ولیکن نه چون تبر

2 کلکش چو مرغکیست دو دیده پر آب مشک وز بهر خیر و شر زبانش دو شاخ وتر