اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 سبحان اله درین جوانی و هوس روز و شبم اندیشه همین بودی بس

2 کاندر پیری ز من بباید کس را خود پیر شدم مرا ببایست از کس

1 بدان رسید که بر ما بزنده بودن ما خدای وار همی منتی نهد هر خس

1 همان که بودی ازین پیش شاد گونه من کنون شدست دواج تو ای بدولی فاش

1 ای گرفته کاغ کاغ از خشم ما همچون کلاغ کوه و بیشه جای کرده چون کلاغ کاغ کاغ

1 تا یکی خم بشکند ریزه شود سیصد سبو تا مرد پیری بپیش او مرد سیصد کلوک

2 هر که موک مردمان جوید بشو گو خط دو کش کی نخست او را زند باشد موک؟

1 چو مشک بویا لیکنش نافه بوده ز غژب چو شیر صافی، پستانش بوده از پاشنگ

1 یاسمن آمد بمجلس، با بنفشه دست سود حمله کردند و شکسته شد، سپاه با درنگ

2 با سماع چنگ باش، از چاشتگه تا آن زمان کز فلک پروین برآید همچو سیمین شفترنگ

3 از دل و پشت مبارز، می برآید صد تراک کز زه عالی کمان، خسرو آید یک ترنگ

4 هند چون دریای خون شد، چین چو دریا بار او زین قیل روید بچین، بر شبه مردم استرنگ

1 چه دیلمان زره پوش و شاه ترکانش بتیر و زوبین بر پیل ساخته چنگال

2 درست گوئی شیران آهنین چرمند همی جهانند از پنجه آهنین چنگال

1 خواجه بزرگست و مال دارد و نعمت نعمت و مالی که کس نیابد از آن کام

2 بخلش آنجا رسیده است که نگذاشت شوخ بگرمابه بان و موی به حجام

1 آن زبرجد رنگ مشکین بوی و طعمش طعم شهد رنگ دیبا دارد و بوی قماری عود خام

2 چون تو ببریدی شود هر یک از آن ده ماه نو ور نبری باشد او در ذات خود ماه تمام