اشعار باقیمانده عسجدی مروزی

1 ما در غم خویش غمگسار خویشیم محنت زدگان روزگار خویشیم

2 سرگشته و شوریده کار خویشیم صیاد نه ایم و هم شکار خویشیم

1 اگر نسبتم نیست یا هست حرم اگر نعمتم نیست یا هست رادم

1 کسیکه او کند از کان که به میتین سیم مکن بر او بر بخشایش و مباش رحیم

1 انجیر کش از شاخ بستدی تو وصفش تو بیک بیت بشنو از من

2 چون برگ گل زرد خرد کرده سربسته و کرده میان پر ارزن

1 آن جسم پیاله بین بجان آبستن همچون سمنی بارغوان آبستن

2 نی نی غلطم پیاله از غایت لطف آبیست به آتش روان آبستن

1 در جسم پیاله جان روانست روان در روح بجسم آن روانست روان

2 در آب فسرده آتش سیال است در درج بلور لعل کانست روان

1 مها از روی خوبی شب برافکن فغان و ناله در هر کشور افکن

2 کمند زلف دست افزار بگشای سر گردنکشان در پا درافکن

3 هلاک جان هر بیچاره ای را مسلسل جعد مشکین در برافکن

4 ز لب عناب را خون در دل انداز ز پسته شوری اندر شکر افکن

1 بفروز و بسوز پیش خویش امشب چندان که توان ز عود و از چندن

2 ز آن آتش کز بلندی بالا مر ابر بلند را کند روزن

3 وز ابر چو سر برون زند نورش چون ماه بر آسمان زند خرمن

4 ماند تن او به بسدین ابری وز قطره چکان چو ذره گون ارزن

1 کردم تهی دو دیده بر او من چنانک رسم تا شد ز اشکم آن ز می خشک چون لژن

2 من کرده پیش جوزا، وز پس نبات نعش اینهم چو باد بیزن و آنهم چو با بزن

1 من پیرم و فالج شده ام اینک بنگر تا نولم گژ بینی و کفته شده دندان