نیست یک نقطهٔ از صائب تبریزی دیوان اشعار 1225

1 بر جگر تا خورده ام نیش خمار نوش را می کنم با درد سودا باده سرجوش را

2 مهر بر لب زن که در خون غوطه (ور هرگز نساخت) زخم دندان پشیمانی لب خاموش را

1 خار ناسازست بوی گل به پیراهن ترا چون زنم گستاخ دست عجز در دامن ترا؟

2 پرتو خورشید را آیینه رسوا می کند چون نهان از دیده ها سازد دل روشن ترا؟

1 من ملایم کردم از آه آسمان سخت را نرم از آتش می توان کردن کمان سخت را

2 سختی ایام را مردن تلافی می کند عذرخواهی هست چون مغز استخوان سخت را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را