چمن ز سبزه خطی بر رخ از امیرخسرو دهلوی غزل 905
1. چمن ز سبزه خطی بر رخ جمیل کشید
به باغ سرو روان قامت طویل کشید
مبصران که مزاج جهان از امیرخسرو دهلوی غزل 906
1. مبصران که مزاج جهان شناخته اند
دو روزه برگ اقامت در آن نساخته اند
به دیده و دل من دوست از امیرخسرو دهلوی غزل 907
1. به دیده و دل من دوست خانه می طلبد
چرا در آتش و آب آشیانه می طلبد؟
اگر ز حال من آن شوخ را از امیرخسرو دهلوی غزل 908
1. اگر ز حال من آن شوخ را خبر باشد
بسوزد ار دلش از سنگ سخت تر باشد
در آن هجوم که یار تو از امیرخسرو دهلوی غزل 909
1. در آن هجوم که یار تو پادشا باشد
غم گدا که بود، زیر پاکرا باشد؟
کسی که عشق نورزد سیاه از امیرخسرو دهلوی غزل 910
1. کسی که عشق نورزد سیاه دل باشد
چو سر ز خاک لحد بر زند، خجل باشد
چه شد که یار بر آهنگ از امیرخسرو دهلوی غزل 911
1. چه شد که یار بر آهنگ کین برون آمد؟
به خون کیست که آن نازنین برون آمد؟
ز خانه دوش که آن غمزه از امیرخسرو دهلوی غزل 912
1. ز خانه دوش که آن غمزه زن برون آمد
هزار جان گرامی ز تن برون آمد
فغان که جان من از عاشقی از امیرخسرو دهلوی غزل 913
1. فغان که جان من از عاشقی به جان آمد
ز دست چشم و دل خویش در فغان آمد
گل رسید و هرکسی سوی از امیرخسرو دهلوی غزل 914
1. گل رسید و هرکسی سوی گلستان می‌رود
در چمن‌ها هر طرف سروی خرامان می‌رود
دل مرا چو ز روی تو یاد از امیرخسرو دهلوی غزل 915
1. دل مرا چو ز روی تو یاد می آید
هزار شادی در دل زیاد می آید
بیا نظاره کن، ای دل از امیرخسرو دهلوی غزل 916
1. بیا نظاره کن، ای دل که یار می‌آید
ز بهر بردن جان فگار می‌آید