صد هزاران آفرین جان آفرین از امیرخسرو دهلوی غزل 1
1. صد هزاران آفرین جان آفرین پاک را
کافرید از آب و گل سروی چو تو چالاک را
ابر می‌بارد و من می‌شوم از امیرخسرو دهلوی غزل 1
1. ابر می‌بارد و من می‌شوم از یار جدا
چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا؟
مرا دردیست اندر دل که از امیرخسرو دهلوی غزل 3
1. مرا دردیست اندر دل که درمان نیستش یارا
من و دردت، چو تو درمان نمی خواهی دل ما را
گه از می تلخ می کن آن دو از امیرخسرو دهلوی غزل 4
1. گه از می تلخ می کن آن دو لعل شکرافشان را
که تا هر کس به گستاخی نبیند آن گلستان را
زمانه شکل دگر گشت و رفت از امیرخسرو دهلوی غزل 5
1. زمانه شکل دگر گشت و رفت آن مهربانی‌ها
همه خونابه حسرت شدست آن دوستگانی‌ها
بیم است که سودایت دیوانه از امیرخسرو دهلوی غزل 6
1. بیم است که سودایت دیوانه کند ما را
در شهر به بدنامی افسانه کند ما را
آن طره به روی مه بنهاد از امیرخسرو دهلوی غزل 7
1. آن طره به روی مه بنهاد سر خود را
از خط غبار آن رخ پوشیده خور خود را
چنانی در نظر نظارگان از امیرخسرو دهلوی غزل 8
1. چنانی در نظر نظارگان را
که رونق بشکنی مه پارگان را
صبا نو کرد باغ و بوستان از امیرخسرو دهلوی غزل 9
1. صبا نو کرد باغ و بوستان را
پیاله داد نرگس ارغوان را
گل من سبزه زاری کرد پیدا از امیرخسرو دهلوی غزل 10
1. گل من سبزه زاری کرد پیدا
زمانه نوبهاری کرد پیدا
چو بگشایی لب شکر شکن از امیرخسرو دهلوی غزل 11
1. چو بگشایی لب شکر شکن را
لبا لب در شکرگیری سخن را
درآمد در دل آن سلطان از امیرخسرو دهلوی غزل 12
1. درآمد در دل آن سلطان دل‌ها
دل من زنده شد زان جان دل‌ها