مهی گذشت که چشمم خبر از امیرخسرو دهلوی غزل 894
1. مهی گذشت که چشمم خبر ز خواب ندارد
مرا شبی ست سیه رو که ماهتاب ندارد
کمند زلف تو عشاق را از امیرخسرو دهلوی غزل 895
1. کمند زلف تو عشاق را به کوی تو آرد
ز بهر بند کشی چشم فتنه جوی تو آرد
مبند دل به جهان کاین از امیرخسرو دهلوی غزل 896
1. مبند دل به جهان کاین جهان پشیز نیر زد
به هیچ چیز مگیرش که هیچ چیز نیرزد
از آنگهی که گشادم به از امیرخسرو دهلوی غزل 897
1. از آنگهی که گشادم به رویت این نظر خود
چه خون که خوردم ازین چشم پر در و گهر خود
ز حد گذشت غم ما و آن نگار از امیرخسرو دهلوی غزل 898
1. ز حد گذشت غم ما و آن نگار نپرسید
بگو که با که توان گفت غم که یار نپرسد
گمان مبر که مرا هیچ از امیرخسرو دهلوی غزل 899
1. گمان مبر که مرا هیچ کس به جای تو باشد
قسم به جان و سر من که خاک پای تو باشد
ز گشت مست رسید و به هوش از امیرخسرو دهلوی غزل 900
1. ز گشت مست رسید و به هوش خویش نبود
دلم ز صبر بسی لاف زد، ولیش نبود
مرا به صبح ازل جز رخت از امیرخسرو دهلوی غزل 901
1. مرا به صبح ازل جز رخت دلیل نبود
به گاه آمدنم جز به تو سبیل نبود
نماز شام که آن مه مرا از امیرخسرو دهلوی غزل 902
1. نماز شام که آن مه مرا جمال نمود
ز نقش ابرو دیوانه را هلال نمود
گل و شکوفه همه هست و از امیرخسرو دهلوی غزل 903
1. گل و شکوفه همه هست و یار نیست، چه سود؟
بت شکر لب من در کنار نیست، چه سود؟
مهی بر آمد و از ماه من از امیرخسرو دهلوی غزل 904
1. مهی بر آمد و از ماه من خبر نرسید
نسیمی از سر آن زلف تازه تر نرسید