1. صحیحترین حدیثی که راویان مجالسِ دین و مُحدِّثانِ مدارسِ یقین املا کنند حمدِ دانائیست که کلماتِ تامّۀ جامعه بر زبان مُعْجِزْبیان حبیب خود گذرانیده و آن را تالیِ کلام کامل و خطابِ شامل خود گردانیده و به نقل ثِقَةٍ بَعْدَ ثِقَةٍ به گوش محرومان از سعادت صحبت وی رسانیده و به نور علم به آن و عمل به مُوجِب علم از ظلماتِ ضلالتِ شان رهانیده. وَصَلَّی اللهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ وَأصْحَابِهِ وَسَلَّمَ نَقَلَةِ عُلُوْمِهِ وَحَفَظَةِ آدَابِهِ.
1. هر کسی را لقب مکن مؤمن
گرچه از سعی جان و تن کاهد
1. هر که در حبّ و بُغض و منع و عطا
نبودش دل بغیر حق مایل
1. مُسْلِم آنکس بُوَد به قَول رسول
گرچه عامی بُوَد وَ گر عالِم
1. بذل کن مال و خوی نیکو وزر
راه ایمان اگر همی پویی
1. آدمی را ز پیری افزاید
هر زمان در بنای عمر خَلَل
1. به تو نعمت ز دست هر که رسد
نِه به میدان شکر گویی پای
1. رحم کن رحم، زانکه بر رخ تو
درِ رحمت جز از تو نگشاید
1. هدفِ لعنتِ خدای آمد
دُنییُ و هرچه هست در دنییٰ
1. گرچه هست آفتابِ رحمتِ حق
شاملِ ذرّه ذرّۀ عالَم
1. ای کز آلودگیِّ تو شب و روز
فاقه و فقر تو زیاده شود
1. دیگر از وی مدار چشم وفا
هر که شد با تو در جفا گستاخ