رسالهٔ اربعین جامی

1 کَی به نعمت کسی شود دل گرم چون ز منّت کنند دم سردی

2 غیرِ بادِ خزانِ منّت نیست آفت روضۀ جوانمردی

1 مرد را بس همین گنه که قدم از مقرّ امان نهد بیرون

2 هرچه آید درونِ روزنِ گوش از مَمَرِّ زبان دهد بیرون

1 چند گیری به مجلس واعظ پای منبر پیِ گرفتنِ پند

2 وعظ تو بس به مرگ همسایه نعرۀ نوحه گر به بانگ بلند

1 ای که پرسی که بهترین کس کیست گویم از قولِ بهترینِ کسان

2 بهترین کس، کسی بُوَد که ز خلق بیش باشد به خلق نفع رسان

1 تا خدا دوست گیردت با خلق یک دل و یک زبان و یک رو باش

2 شاد طبع و شکفته خاطر زی نرم خوی و گشاده ابرو باش

1 دوستی مغز و پوست دشمنی است تا کی از مغز سوی پوست شوید

2 به هدایا کنید داد و ستد تا به هم زان وسیله دوست شوید

1 بر درِ خوب رویی منزل گیر چون پی حاجتی برون آیی

2 تا از آن پیشتر که حاجت تو دهد، از دیدنش بیاسایی

1 دیدن دوست، دوست را گه گه چهرۀ دوستی بیاراید

2 ز اتفاق دوام صحبتشان شوق کاهد، ملالت افزاید

1 ای خوش آنکو به عیب بینی خویش پیشوای هنروران گردد

2 عیب او پیشِ دیدۀ دل او پردۀ عیبِ دیگران گردد

1 گر دلت را توانگری باید که توانگر دِلی نکو هنریست

2 باز کش دستِ همّت از چیزی که به دستِ تصرُّفِ دگریست