غزلیات در دیوان اشعار جمال‌الدین عبدالرزاق اصفهانی

1 چشمم از گریه دوش ناسودست تا سحر گه سرشک پالودست

2 گر نخفتست چشم من شاید چشم او باری از چه نغنودست

3 روزها شد که آن نگارین روی بمن آن روی خوب ننمودست

4 بی سبب رخ ز من نهان دارد می ندانم که این که فرمودست

1 رخ خوب تو چشم عقل دردوخت مرا از جمله خوبان دیده بردوخت

2 بیک ناوک سر زلف دوتایت روان و جان و دل در یکدگردوخت

3 کمان ابروی تو تیر مژگان چنانم زد که پیکان در جگر دوخت

4 همه درد سرم زانست کاین عشق کلاه ما نه بر مقدار سر دوخت

1 دگرباره با مات بیگانگیست مکن کاینچنین ها نه فرزانگیست

2 توجان خواهی آنگاه بر دست هجر ندانی که این رسم بیگانگیست

3 توجان خواه بیزحمت هجر و وصل میان من و تو سخن خانگیست

4 من از عشق تو دشمن جان شدم نه عشقست پس چیست دیوانگیست

1 یکروز اگر زانکه ترا با تو گذارند بس قصه بیداد تو کز خون بنگارند

2 بس بی گنهان کز تو سحرگاه بنالند بس بیوه زنان کز تو شبانگاه بزارند

3 بس خاک که از دست تو ریزند بسربر بس آب که از جور تو از دیده ببارند

4 غافل مشو ای خفته که از ظلم تو هر شب در حضرت ایزد ز تو در سجده هزارند

1 بی توام کار بر نمیآید بر من این غم بسر نمیآید

2 ترسم از تن بدر شود جانم کز درم دوست در نمیآید

3 دل چو دلدار دورگشت از من نیک و بد زو خبر نمیآید

4 هر شبی تا بروزم از غم تو مژه بر یکدگر نمیآید

1 ترا تا زین جفا دل برنگردد مرا این درد دل کمتر نگردد

2 بمن برنگذرد یکشب ز هجرت کز اشک من جهانی تر نگردد

3 مگر هجران تو سوگند خوردست که تا خونم نریزد بر نگردد

4 مرا گفتی که آیم نزدت امشب بصد سوگندم این باور نگردد

1 برم امشب که آن سروسهی بود همه شب کار دل فرماندهی بود

2 نه یک ساعت لب از بوسه بیاسود نه یکدم دستم از ساغر تهی بود

3 نگارم بود و یک چنگی خوش زن سوم ساقی چهارم شان رهی بود

4 گهی بر حلقه مشک ختن خفت گهی در سایه سرو سهی بود

1 چرخ از من قرار من بستد تا ز دستم نگار من بستد

2 ماه مشگین عذار من بربود سروچابک سوار من بستد

3 خود دلی داشتم من از همه چیز عشق بی اختیار من بستد

4 گله کردست ابر از چشمم که بیک بار کار من بستد

1 دلم از دیده برون می‌آید چه دهم شرح که چون می‌آید

2 حل شده دل ز ره دیده برفت زان سرشکم همه خون می‌آید

3 دل اگر خود همه از سنگ بود به کف عشق زبون می‌آید

4 یارب آن مَه به چه ماند یارب که هم از حلقه کنون می‌آید

1 یار گرد وفا نمیگردد باوفا آشنا نمیگردد

2 در دلش جز ستم نمیآید در سرش جز جفا نمیگردد

3 دل بیکبارگی زما برداشت جز بر ناسزا نمیگردد

4 از کسی حال ما نمیپرسد خود کسی گردما نمیگردد