رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 آیین جهان طبل جفا کوفتن است خایسک بلا بر سر ما کوفتن است

2 این کشتن و این کشته شدن مردان راست کانجا که زنست رقص و پا کوفتن است

1 ای خواجه به خط بد دلی سیر مکن خوبی را بی‌برکت و بی‌خیر مکن

2 کاری که‌پس‌از سه سال هم‌عهدی و صدق با من کردی بس است با غیر مکن

1 مخلوق جهان به گرگ مانند درست با قادر عاجزند و بر عاجز چست

2 سستند به گیرودار چون باشی سخت سختند به کارزار چون باشی سست

1 تا حجهٔ دین محمد از خاک برفت از خاک خروش ما بر افلاک برفت

2 تاریخ وفاتش این چنین است که: وی پاک آمد و پاک زیست هم پاک برفت

1 ارباب که صنعت وجاهت فن اوست خون فقرا تمام بر گردن اوست

2 طاوس بهشت است به صورت لیکن ابلیس نهفته زیر پیراهن اوست

1 عمری بسپردیم به کام دگران ما در تشویش و قوم در خواب گران

2 القصه وطن را به دو چشم نگران رفتیم و سپردیم به هنگامه‌گران

1 زان نرگس نیم مست مستم کردی زان قامت افراشته پستم کردی

2 گویندکه بت همی شکست ابراهیم ای ابراهیم بت‌پرستم کردی

1 چون شمع بسی رشتهٔ جان سوخته‌ایم آتش به دل سوخته افروخته‌ایم

2 صد دامن از اشگ دیده اندوخته‌ایم یک سوز ز پروانه نیاموخته‌ایم

1 من برگ گلم باغ شبستان من است وآن‌بلبل خوش‌لهجه غزلخوان من‌است

2 نوباوهٔ شب که شبنمش می‌خوانند هر صبح به نیم‌بوسه مهمان من است

1 از پیش و پس حیات بر خیره مپوی دم را بنگر ز آمده و رفته مگوی

2 آن را که گذشته است بیهوده میاب وآن را که نیامده است بیهوده مجوی