رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 ای مرکزیان گر گل و ریحان خواهید ور بلبل سرمست غزلخوان خواهید

2 یا مرکز ملک را به بجنورد کشید یا آنکه بهار را به تهران خواهید

1 شد نیمی عمر در خرافات هدر وندر حیرت گذشت یک نیم دگر

2 و امروز به چنگ لاالهیم اندر ز الله مگر به مرگ یابیم خبر

1 گر مانده و ناتوان و گر خسته و زار ما وز طلبش دست کشیدن‌، زنهار

2 افتان خیزان رسیم تا منزل دوست پرسان پرسان روبم تا خیمهٔ یار

1 ای بسته چو فندق به سرانگشت‌، نگار رویت چو چراغ و طرّه‌ات چون شب تار

2 از مدرسه و کتاب گشتم بیزار ای ترک پسر دختر انگور بیار

1 با خرقه و تسبیح مرا دید چو یار گفتا ز چراغ زهد ناید انوار

2 کس شهد ندیده است در کان نمک کس میوه نچیده است از شاخ چنار

1 ای زورآور که خون ما خورده پریر وی بسته فرو قماط ما با زنجیر

2 امروز تو کاملی و ما رشدپذیر فردا باشد که ما جوانیم و تو پیر

1 زاغی می گفت اگر بمیرد شهباز من جای کنم بدست شاهان از ناز

2 بلبل بشنید وگفت کای بندهٔ آز رو لاف مزن با وزغ وموش بساز

1 ای ساده‌دلان زر گرگ حیلت‌باز با جهد شما سیم و زر آورد فراز

2 چون حب زری ازو نمودید نیاز ناگاه میانتان جدا کرد چو گاز

1 چون از در تسلیم نشد یار، عزیز در چنگ رضا گشت گرفتار، عزیز

2 خورد آن گل‌تازه چوب و شد نفی به‌خوار زین کار عزیز خوار شد خوار عزیز

1 آمد رمضان و خلق رفتند ز هوش شد میکده‌ها قفل و زبان‌ها خاموش

2 تا نشنود الغیاث می‌خواران را مینای عرق پنبه نهادست به گوش