ما درس صداقت و صفا از ملک‌الشعرا بهار رباعی 759
1. ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم
آیین محبت و وفا می‌دانیم
برخیز که خود را از ملک‌الشعرا بهار رباعی 760
1. برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم
تا کی طلب روزی ننهاده کنیم
گر مدحی از ابنای از ملک‌الشعرا بهار رباعی 761
1. گر مدحی از ابنای بشر می گوبم
نه چون دگران به طمع زر می‌گویم
تن چیست؟ مرکبی از ملک‌الشعرا بهار رباعی 762
1. تن چیست؟ مرکبی ز چندین معدن
پرگشته ز میراث نیاکان کهن
رفتم بر توپ تا بکوبم از ملک‌الشعرا بهار رباعی 763
1. رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن
فریاد برآورد که ای وای به من
عمری بسپردیم به از ملک‌الشعرا بهار رباعی 764
1. عمری بسپردیم به کام دگران
ما در تشویش و قوم در خواب گران
چشم فلک است بر ستمگر از ملک‌الشعرا بهار رباعی 765
1. چشم فلک است بر ستمگر نگران
بیدار شود ظالم ازین خواب گران
یک روی چو آیینه از ملک‌الشعرا بهار رباعی 766
1. یک روی چو آیینه مبادا انسان
کاخر شکند ز جلوهٔ روی خسان
بر درگه خود پلنگ از ملک‌الشعرا بهار رباعی 767
1. بر درگه خود پلنگ دربان کردن
بر گلهٔ خویش گرگ چوپان کردن
قلبم به حدیثی که از ملک‌الشعرا بهار رباعی 768
1. قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن
عهدم به خطایی که ندیدی مشکن
ای خواجه به خط بد از ملک‌الشعرا بهار رباعی 769
1. ای خواجه به خط بد دلی سیر مکن
خوبی را بی‌برکت و بی‌خیر مکن
سردار به شه گفت از ملک‌الشعرا بهار رباعی 770
1. سردار به شه گفت سپاهی از من
امضای اوامر و نواهی از من