ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم از بهار رباعی 759
1. ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم
آیین محبت و وفا می‌دانیم
برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم از بهار رباعی 760
1. برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم
تا کی طلب روزی ننهاده کنیم
گر مدحی از ابنای بشر می گوبم از بهار رباعی 761
1. گر مدحی از ابنای بشر می گوبم
نه چون دگران به طمع زر می‌گویم
تن چیست؟ مرکبی ز چندین معدن از بهار رباعی 762
1. تن چیست؟ مرکبی ز چندین معدن
پرگشته ز میراث نیاکان کهن
رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن از بهار رباعی 763
1. رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن
فریاد برآورد که ای وای به من
عمری بسپردیم به کام دگران از بهار رباعی 764
1. عمری بسپردیم به کام دگران
ما در تشویش و قوم در خواب گران
چشم فلک است بر ستمگر نگران از بهار رباعی 765
1. چشم فلک است بر ستمگر نگران
بیدار شود ظالم ازین خواب گران
یک روی چو آیینه مبادا انسان از بهار رباعی 766
1. یک روی چو آیینه مبادا انسان
کاخر شکند ز جلوهٔ روی خسان
بر درگه خود پلنگ دربان کردن از بهار رباعی 767
1. بر درگه خود پلنگ دربان کردن
بر گلهٔ خویش گرگ چوپان کردن
قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن از بهار رباعی 768
1. قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن
عهدم به خطایی که ندیدی مشکن
ای خواجه به خط بد دلی سیر مکن از بهار رباعی 769
1. ای خواجه به خط بد دلی سیر مکن
خوبی را بی‌برکت و بی‌خیر مکن
سردار به شه گفت سپاهی از من از بهار رباعی 770
1. سردار به شه گفت سپاهی از من
امضای اوامر و نواهی از من