رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 گر مدحی از ابنای بشر می گوبم نه چون دگران به طمع زر می‌گویم

2 آنان پی جلب نفع کوبند مدیح من مدح پی دفع ضرر می گویم

1 تن چیست‌؟ مرکبی ز چندین معدن پرگشته ز میراث نیاکان کهن

2 محکوم محیط و انقلابات زمن تن گر گنهی کند چه بحثی است به من‌؟

1 رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن فریاد برآورد که ای وای به من

2 دست دگری و خانمان دگری من مظلمهٔ که می‌برم برگردن‌؟‌!

1 عمری بسپردیم به کام دگران ما در تشویش و قوم در خواب گران

2 القصه وطن را به دو چشم نگران رفتیم و سپردیم به هنگامه‌گران

1 چشم فلک است بر ستمگر نگران بیدار شود ظالم ازین خواب گران

2 ازکار نمانده این جهان گذران بر ما بگذشت و بگذرد بر دگران

1 یک روی چو آیینه مبادا انسان کاخر شکند ز جلوهٔ روی خسان

2 مانندهٔ تیغ شو همه روی و زبان تا بگذری از میان مردم آسان

1 بر درگه خود پلنگ دربان کردن بر گلهٔ خویش گرگ چوپان کردن

2 سگ در بغل و مار به دامان کردن بهتر که جوی به سفله احسان کردن

1 قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن عهدم به خطایی که ندیدی مشکن

2 تیغی که بدو فتح نمودی مفروش جامی که بدو باده کشیدی مشکن

1 ای خواجه به خط بد دلی سیر مکن خوبی را بی‌برکت و بی‌خیر مکن

2 کاری که‌پس‌از سه سال هم‌عهدی و صدق با من کردی بس است با غیر مکن

1 سردار به شه گفت سپاهی از من امضای اوامر و نواهی از من

2 عزل‌از من و نصب از من و دربار ازتو تخت ازتو و تاج از تو و شاهی از من