رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 اقسام سخن چهار باشد همه جا فخر است ‌و مدیح‌ است ‌و نسیب ‌است و هجا

2 از فخر و نسیب و مدح من بردی سود وقت است که از هجا نشانمت بجا

1 از خصم کشیدن به وفا مور و جفا برهان نزاکت است و دستور صفا

2 در کشور ما اصل نزاکت این است واوبلا وامصیبتا وا اسفا

1 آزادی ماست اصل آبادی ما این است نتیجهٔ خدادادی ما

2 آزاد بزی ولی نگر تا نشود آزادی تو رهزن آزادی ما

1 مخلوق جهان به گرگ مانند درست با قادر عاجزند و بر عاجز چست

2 سستند به گیرودار چون باشی سخت سختند به کارزار چون باشی سست

1 از دامن کوه لاله ناگه برجست گلگون‌رخی و تیشهٔ سبزی در دست

2 با فرق سر دریده گویی فرهاد از خاک برون آمد و بر سنگ نشست

1 بر دامن دشت بنگر آن نرگس مست چشمی به ره و سبزه‌عصایی در دست

2 گویی مجنون به انتظار لیلی ازگور برون آمد و بر سبزه نشست

1 ستار غیور ارجمندیت بجاست قانون‌طلبی و حق‌پسندیت بجاست

2 از صدمت پا منال و کوتاهی گام خوشبخت نشین که سربلندیت بجاست

1 پرهیز از خود که جای پرهیز اینجاست وز کس مطلب چیز که هر چیز اینجاست

2 تا چند پی راز خدا می گردی راز دل خود جو که خدا نیز اینجاست

1 تا بُخل و حسادت به‌ جهان راهبر است آزاده ذلیل و راستگو در خطر است

2 خون تو مدرسا هدر گشت بلی خونی که شبی گذشت بر وی هدر است

1 هان ای وکلا فضل خدا یار شماست آسایش ما به حس بیدار شماست

2 در کار بکوشید خدا را کامروز چشم و دل و گوش خلق در کار شماست