رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 چون آینه نورخیز گشتی‌، احنست چون اره به خلق تیز گشتی احسنت

2 در کفش ادیبان جهان کردی پای غوره نشده مویز گشتی‌، احسنت

1 پرهیز از خود که جای پرهیز اینجاست وز کس مطلب چیز که هر چیز اینجاست

2 تا چند پی راز خدا می گردی راز دل خود جو که خدا نیز اینجاست

1 ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم آیین محبت و وفا می‌دانیم

2 زبن بی‌هنران سفله ای دل مخروش کانها همه می‌روند و ما می‌مانیم

1 برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم تا کی طلب روزی ننهاده کنیم

2 آخر که گل ما به سبو خواهد رفت کن فکر سبویی که پر از باده کنیم

1 افسوس که صاحب نفسی پیدا نیست فریاد، که فریادرسی پیدا نیست

2 بس لابه نمودیم و کس آواز نداد پیداست که در خانه کسی پیدا نیست

1 شهریست پر از همهمه و قالاقیل بهتان و دروغ و غیبت و فحش سبیل

2 خستیم از این همهمه ای گوش امان مُردیم ازین زندگی ای مرگ دخیل

1 هان ای وکلا فضل خدا یار شماست آسایش ما به حس بیدار شماست

2 در کار بکوشید خدا را کامروز چشم و دل و گوش خلق در کار شماست

1 ما بادهٔ عزت و جلالت نوشیم در راه شرف از دل و از جان کوشیم

2 گر در صف رزم جامه از خون پوشیم آزادی را به بندگی نفروشیم

1 ادوارد براون فاضل ایران‌دوست کش فکر نکو قول نکو فعل نکوست

2 از مردم انگلیس بر مردم پارس گر مرحمتی بود همین تنها اوست

1 ای برده گل رازقی از روی تو رشک در دیدهٔ مه ز دود سیگار تو اشک

2 گفتم که چو لاله داغدار است دلم گفتی که دهم کام دلت یعنی کشک