رباعیات ملک‌الشعرا بهار

1 بر دامن دشت بنگر آن نرگس مست چشمی به ره و سبزه‌عصایی در دست

2 گویی مجنون به انتظار لیلی ازگور برون آمد و بر سبزه نشست

1 یک روی چو آیینه مبادا انسان کاخر شکند ز جلوهٔ روی خسان

2 مانندهٔ تیغ شو همه روی و زبان تا بگذری از میان مردم آسان

1 ای کاش دلم به دوست مفتون نشدی چون‌ مفتون‌ شد ز هجر مجنون نشدی

2 چون‌مجنون‌شد ز رنج پرخون نشدی چون‌ پر خون شد ز دیده‌ بیرون نشدی

1 خشخاش و عسل بهم برآمیخته‌اند جزوی ز گلاب اندرو ریخته‌اند

2 پس در ورق زرد گلشن بیخته‌اند وانگاه به شاخ سروش آویخته‌اند

1 چون خطه طوس را پس پشت بهشت در خطهٔ بجنورد دل این بیت نوشت

2 پیداست که حالتش چه خواهد بودن بیچاره که از جهنم آید به بهشت

1 زین مردم دل‌سیاه‌، رخ دارم زرد بیدردی خلق دردم افزود به‌درد

2 جز خوردن‌خون‌دگرچه‌می‌شاید کرد خون‌باید خورد و باز خون‌باید خورد

1 سردار به شه گفت سپاهی از من امضای اوامر و نواهی از من

2 عزل‌از من و نصب از من و دربار ازتو تخت ازتو و تاج از تو و شاهی از من

1 قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن عهدم به خطایی که ندیدی مشکن

2 تیغی که بدو فتح نمودی مفروش جامی که بدو باده کشیدی مشکن

1 خوش باش که گیتی نه برای من و تست وین کار برون ز ماجرای من و تست

2 در خلقت عالم نبود مقصودی قصدی هم اگر بود ورای من و تست

1 آزادی ماست اصل آبادی ما این است نتیجهٔ خدادادی ما

2 آزاد بزی ولی نگر تا نشود آزادی تو رهزن آزادی ما