آفت ز خودپسند جدایی نمی کند از صائب تبریزی غزل 4209
1. آفت ز خودپسند جدایی نمی کند
خلوت علاج زهد ریایی نمی کند
در موج خیز غم دل آزاد نشکند از صائب تبریزی غزل 4210
1. در موج خیز غم دل آزاد نشکند
جوهر طلسم بیضه فولاد نشکند
مهر لب مرا می منصور نشکند از صائب تبریزی غزل 4211
1. مهر لب مرا می منصور نشکند
زنجیر موج باده پر زور نشکند
از پختگی است گر نشد آواز ما بلند از صائب تبریزی غزل 4212
1. از پختگی است گر نشد آواز ما بلند
کی از سپند سوخته گردد صدا بلند
بعد از فنا ز هستی ما شور شد بلند از صائب تبریزی غزل 4213
1. بعد از فنا ز هستی ما شور شد بلند
از چوب دار رایت منصور شد بلند
شد چون هدف سر که درین خاکدان بلند از صائب تبریزی غزل 4214
1. شد چون هدف سر که درین خاکدان بلند
کز شش جهت نگشت صدای کمان بلند
جمعی که زیر تیغ فنا دست وپا زنند از صائب تبریزی غزل 4215
1. جمعی که زیر تیغ فنا دست وپا زنند
چون موج پشت دست به آب بقا زنند
آنها که در چمن قدح مل نمی زنند از صائب تبریزی غزل 4216
1. آنها که در چمن قدح مل نمی زنند
دست نشاط در کمر گل نمی زنند
اول ثنای عشق فصیحان اداکنند از صائب تبریزی غزل 4217
1. اول ثنای عشق فصیحان اداکنند
آری طعام را به نمک ابتدا کنند
حاشا که خلق کار برای خدا کنند از صائب تبریزی غزل 4218
1. حاشا که خلق کار برای خدا کنند
تعظیم مصحف از پی مهر طلا کنند
گر یوسف مرا به دو عالم بها کنند از صائب تبریزی غزل 4219
1. گر یوسف مرا به دو عالم بها کنند
گرد کسادیم به نظر توتیا کنند
جمعی که قطع راه به مژگان تر کنند از صائب تبریزی غزل 4220
1. جمعی که قطع راه به مژگان تر کنند
چون رشته دست در کمر صد گهر کنند