اگر نه مدِّ بسم‌الله بودی از صائب تبریزی غزل 1
1. اگر نه مدِّ بسم‌الله بودی تاجِ عنوان‌ها
نگشتی تا قیامت نو خطِ شیرازه، دیوان‌ها
آن‌چنان کز رفتنِ گل، خار از صائب تبریزی غزل 1
1. آن‌چنان کز رفتنِ گل، خار می‌مانَد به جا
از جوانی حسرتِ بسیار می‌مانَد به جا
نغمه آرام از من دیوانه می‌سازد از صائب تبریزی غزل 3
1. نغمه آرام از من دیوانه می‌سازد جدا
خواب را از دیده این افسانه می‌سازد جدا
جان روشندل ز جسم مختصر باشد از صائب تبریزی غزل 4
1. جان روشندل ز جسم مختصر باشد جدا
در صدف از راه غلطانی گهر باشد جدا
شد به دشواری دل از لعل لب دلبر از صائب تبریزی غزل 5
1. شد به دشواری دل از لعل لب دلبر جدا
این کباب تر به خون دل شد از اخگر جدا
خط نمی سازد مرا زان لعل جان از صائب تبریزی غزل 6
1. خط نمی سازد مرا زان لعل جان پرور جدا
تشنه کی گردد به تیغ موج از کوثر جدا
با خودی هرگز نگردد دل ز درد از صائب تبریزی غزل 7
1. با خودی هرگز نگردد دل ز درد و غم جدا
هر که از خود شد جدا، شد از غم عالم جدا
گر چه باشند آن دو زلف مشکبار از صائب تبریزی غزل 8
1. گر چه باشند آن دو زلف مشکبار از هم جدا
نیستند اما به وقت گیر و دار از هم جدا
می شوند از سرد مهری دوستان از صائب تبریزی غزل 9
1. می شوند از سرد مهری دوستان از هم جدا
برگها را می کند باد خزان از هم جدا
گر چه جان ما به ظاهر هست از از صائب تبریزی غزل 10
1. گر چه جان ما به ظاهر هست از جانان جدا
موج را نتوان شمرد از بحر بی پایان جدا
می رسد هر دم مرا از چرخ آزاری از صائب تبریزی غزل 11
1. می رسد هر دم مرا از چرخ آزاری جدا
می خلد در دیده من هر نفس خاری جدا
نیست از زخم زبان پروا دل از صائب تبریزی غزل 12
1. نیست از زخم زبان پروا دل بی تاب را
مانع از گردش نگردد خار و خس گرداب را