چشم روشن می دهد از کف دل بی از صائب تبریزی غزل 13
1. چشم روشن می دهد از کف دل بی تاب را
صفحه آیینه بال و پر شود سیماب را
می توان در زلف او دیدن دل از صائب تبریزی غزل 14
1. می توان در زلف او دیدن دل بی تاب را
پرده پوشی چون کند شب گوهر شب تاب را
نم به دل نگذاشت خونم خنجر از صائب تبریزی غزل 15
1. نم به دل نگذاشت خونم خنجر قصاب را
جذبه من می کشد از صلب آهن آب را
غوطه در دریا دهد آتش عنانی از صائب تبریزی غزل 16
1. غوطه در دریا دهد آتش عنانی آب را
رزق خاک مرده می سازد گرانی آب را
بوی پیراهن دلیل راه شد یعقوب از صائب تبریزی غزل 17
1. بوی پیراهن دلیل راه شد یعقوب را
هست از طالب فزون درد طلب مطلوب را
من ملایم کردم از آه آسمان از صائب تبریزی غزل 18
1. من ملایم کردم از آه آسمان سخت را
نرم از آتش می توان کردن کمان سخت را
تا توان کردن ز خون ما نگارین از صائب تبریزی غزل 19
1. تا توان کردن ز خون ما نگارین دست را
از حنا بهر چه باید کرد رنگین دست را
از جهان تا رشته تابی دسترس از صائب تبریزی غزل 20
1. از جهان تا رشته تابی دسترس باشد ترا
هر سر خاری درین وادی عسس باشد ترا
یک نظر بازست نرگس چشم بیمار از صائب تبریزی غزل 21
1. یک نظر بازست نرگس چشم بیمار ترا
گل یکی از سینه چاکان است دستار ترا
رتبه بال پری باشد پر تیر از صائب تبریزی غزل 22
1. رتبه بال پری باشد پر تیر ترا
شوخی چشم غزالان است زهگیر ترا
نیست چون بال و پری تا گرد از صائب تبریزی غزل 23
1. نیست چون بال و پری تا گرد سر گردم ترا
از ته دل گرد سر در هر نظر گردم ترا
سخت می خواهم که در آغوش تنگ از صائب تبریزی غزل 24
1. سخت می خواهم که در آغوش تنگ آرم ترا
هر قدر افشرده ای دل را، بیفشارم ترا