توفیق درد وداغ به هر دل نمی دهند از صائب تبریزی غزل 4233
1. توفیق درد وداغ به هر دل نمی دهند
این فیض را به هر دل غافل نمی دهند
از عیب پاک شو که هنرها همی‌دهند از صائب تبریزی غزل 4234
1. از عیب پاک شو که هنرها همی‌دهند
دست از خزف بشو که گهرها همی‌دهند
دولت ز دستگیری مردم بپا بود از صائب تبریزی غزل 4235
1. دولت ز دستگیری مردم بپا بود
فانوس این چراغ ز دست دعابود
دولت ز دستگیری مردم بپابود از صائب تبریزی غزل 4236
1. دولت ز دستگیری مردم بپابود
فانوس این چراغ ز دست دعابود
اشکی که گوهرش ز نژاد جگر بود از صائب تبریزی غزل 4237
1. اشکی که گوهرش ز نژاد جگر بود
هرقطره اش ستاره صبح اثر بود
از دل هرآنچه خاست دل آن را مکان بود از صائب تبریزی غزل 4238
1. از دل هرآنچه خاست دل آن را مکان بود
از گوش نگذرد سخنی کز زبان بود
آن را که در جگر نفس آتشین بود از صائب تبریزی غزل 4239
1. آن را که در جگر نفس آتشین بود
خورشید آسمان وچراغ زمین بود
آن راکه زخمی از دم شمشیر او بود از صائب تبریزی غزل 4240
1. آن راکه زخمی از دم شمشیر او بود
بی چشم زخم آب حیاتش به جو بود
غیر از دل دو نیم که خندان چوپسته بود از صائب تبریزی غزل 4241
1. غیر از دل دو نیم که خندان چوپسته بود
بر هر دری که روی نهادیم بسته بود
زین پیشتر متاع سخن رایگان نبود از صائب تبریزی غزل 4242
1. زین پیشتر متاع سخن رایگان نبود
گرد کسادی از پی این کاروان نبود
بیرون ز خود کسی که پی مدعا رود از صائب تبریزی غزل 4243
1. بیرون ز خود کسی که پی مدعا رود
بر پشت بام کعبه به کسب هوا رود
هر کس که در نماز به روی و ریا رود از صائب تبریزی غزل 4244
1. هر کس که در نماز به روی و ریا رود
بر پشت بام کعبه به کسب هوا رود