گوهر عکس لبش گر به شراب اندازد از صائب تبریزی غزل 3388
1. گوهر عکس لبش گر به شراب اندازد
کله عیش، می از جوش حباب اندازد
باد اگر پرده ز رخساره یار اندازد از صائب تبریزی غزل 3389
1. باد اگر پرده ز رخساره یار اندازد
لرزه بر دست نگارین بهار اندازد
بر ز نخدان تو هرکس که نگاه اندازد از صائب تبریزی غزل 3390
1. بر ز نخدان تو هرکس که نگاه اندازد
گر بود خضر، دل خویش به چاه اندازد
اشک را دیده من گوهر غلطان سازد از صائب تبریزی غزل 3391
1. اشک را دیده من گوهر غلطان سازد
آه را سینه من سنبل و ریحان سازد
زهر را صبر جوانمرد شکر می سازد از صائب تبریزی غزل 3392
1. زهر را صبر جوانمرد شکر می سازد
خار را نخل برومند ثمر می سازد
صبر را زمزمه من سفری می سازد از صائب تبریزی غزل 3393
1. صبر را زمزمه من سفری می سازد
کوه را ناله من کبک دری می سازد
سینه را تیره هوا و هوسی می سازد از صائب تبریزی غزل 3394
1. سینه را تیره هوا و هوسی می سازد
وقت آیینه مکدر نفسی می سازد
چه میان است که دایم چو دل من لرزد از صائب تبریزی غزل 3395
1. چه میان است که دایم چو دل من لرزد
اینقدر مور مگر بر سر خرمن لرزد؟
پیر بر زندگی افزون ز جوان می لرزد از صائب تبریزی غزل 3396
1. پیر بر زندگی افزون ز جوان می لرزد
برگ بر خویش در ایام خزان می لرزد
در حریمی که گل روی ایاغ افروزد از صائب تبریزی غزل 3397
1. در حریمی که گل روی ایاغ افروزد
خار در دیده آن کس که چراغ افروزد
عشق در سینه خس و خار تمنا سوزد از صائب تبریزی غزل 3398
1. عشق در سینه خس و خار تمنا سوزد
آرزو را به رگ و ریشه دلها سوزد
اشک گرمم جگر وادی محشر سوزد از صائب تبریزی غزل 3399
1. اشک گرمم جگر وادی محشر سوزد
داغ تبخال به کنج لب کوثر سوزد