اگر آن غنچه دهن مهر ز لب برگیرد از صائب تبریزی غزل 3376
1. اگر آن غنچه دهن مهر ز لب برگیرد
جگر تشنه خورشید به کوثر گیرد
چه تمتع ز لبش دیده حیران گیرد؟ از صائب تبریزی غزل 3377
1. چه تمتع ز لبش دیده حیران گیرد؟
از نمکزار چه مقدار نمکدان گیرد؟
کیست دست من آزاده ز یاران گیرد؟ از صائب تبریزی غزل 3378
1. کیست دست من آزاده ز یاران گیرد؟
سرو را دست مگر ابر بهاران گیرد
تا دلی از کف ارباب وفا می گیرد از صائب تبریزی غزل 3379
1. تا دلی از کف ارباب وفا می گیرد
تا دلی از کف ارباب وفا می گیرد
شد فنا هر که سر از تیغ شهادت وا زد از صائب تبریزی غزل 3380
1. شد فنا هر که سر از تیغ شهادت وا زد
تر نشد هر که دلیرانه بر این دریا زد
قدم از صدق درین مرحله می باید زد از صائب تبریزی غزل 3381
1. قدم از صدق درین مرحله می باید زد
می لعل از قدح آبله می باید زد
عشق اول به دل سوخته آدم زد از صائب تبریزی غزل 3382
1. عشق اول به دل سوخته آدم زد
مایه ور شد ز دل آدم و بر عالم زد
قطره آن کس که پی آب به ظلمت می زد از صائب تبریزی غزل 3383
1. قطره آن کس که پی آب به ظلمت می زد
کاش خود را به دم تیغ شهادت می زد
هرکه در دامن ارباب نظر دست نزد از صائب تبریزی غزل 3384
1. هرکه در دامن ارباب نظر دست نزد
غوطه زد در دل دریا، به گهر دست نزد
آن کسی چشم و چراغ است نظر بازان را از صائب تبریزی غزل 3385
1. آن کسی چشم و چراغ است نظر بازان را
که چو یعقوب درین کار نظر می بازد
نیست ممکن دل آشفته به سر پردازد از صائب تبریزی غزل 3386
1. نیست ممکن دل آشفته به سر پردازد
بید مجنون به سرانجام ثمر پردازد
عاشق محو به دلدار نمی پردازد از صائب تبریزی غزل 3387
1. عاشق محو به دلدار نمی پردازد
بلبل مست به گلزار نمی پردازد