از دو عالم دل اگر رو به سویدا می‌کرد از صائب تبریزی غزل 3364
1. از دو عالم دل اگر رو به سویدا می‌کرد
سیر پرگار درین نقطه تماشا می‌کرد
بی‌تو گر شاخ گلی دیده تماشا می‌کرد از صائب تبریزی غزل 3365
1. بی‌تو گر شاخ گلی دیده تماشا می‌کرد
مشق نظاره آن قامت رعنا می‌کرد
حسن آن روز که آیینه مصفا می‌کرد از صائب تبریزی غزل 3366
1. حسن آن روز که آیینه مصفا می‌کرد
عشق در پرده زنگار تماشا می‌کرد
در چمن جلوه‌گر آن قامت رعنا می‌کرد از صائب تبریزی غزل 3367
1. در چمن جلوه‌گر آن قامت رعنا می‌کرد
ناله فاخته را سرو دو بالا می‌کرد
خضر اگر چاشنی تیغ شهادت می کرد از صائب تبریزی غزل 3368
1. خضر اگر چاشنی تیغ شهادت می کرد
ز آب حیوان به لب خشک قناعت می کرد
از خموشی دل روشن گهران آب خورد از صائب تبریزی غزل 3369
1. از خموشی دل روشن گهران آب خورد
کوزه سر بسته چو گردید می ناب خورد
چند دل خون خود از دوری احباب خورد؟ از صائب تبریزی غزل 3370
1. چند دل خون خود از دوری احباب خورد؟
کف خاکی چه قدر سیلی سیلاب خورد؟
اوست عاقل که درین غمکده صهبا نخورد از صائب تبریزی غزل 3371
1. اوست عاقل که درین غمکده صهبا نخورد
روی دست از قدح و پای ز مینا نخورد
جان ما تاب زهر زلف پریشان نخورد از صائب تبریزی غزل 3372
1. جان ما تاب زهر زلف پریشان نخورد
دل ما آب ز هر چاه زنخدان نخورد
شعله شوق اگر در دل خارا گیرد از صائب تبریزی غزل 3373
1. شعله شوق اگر در دل خارا گیرد
کعبه چون محمل لیلی ره صحرا گیرد
زاهد خشک ز میخانه چه لذت گیرد؟ از صائب تبریزی غزل 3374
1. زاهد خشک ز میخانه چه لذت گیرد؟
گل کاغذ ز بهاران چه طراوت گیرد؟
هر که در وقت جوانی ره طاعت گیرد از صائب تبریزی غزل 3375
1. هر که در وقت جوانی ره طاعت گیرد
خط پاکی ز عرق ریزی خجلت گیرد