عمر در تلخی سرآید در شراب از صائب تبریزی غزل 203
1. عمر در تلخی سرآید در شراب افتاده را
ساحل از موج خطر باشد در آب افتاده را
پوست زندان است بر تن زاهد از صائب تبریزی غزل 204
1. پوست زندان است بر تن زاهد افسرده را
حاجت زندان دیگر نیست خون مرده را
می کنم از سینه بیرون این از صائب تبریزی غزل 205
1. می کنم از سینه بیرون این دل افسرده را
بشنوم تا چند بوی این چراغ مرده را؟
دل سیه سازد در و دیوار، از صائب تبریزی غزل 206
1. دل سیه سازد در و دیوار، سودا کرده را
شهر زندان است روی دل به صحرا کرده را
می کند پامال، تن آخر دل از صائب تبریزی غزل 207
1. می کند پامال، تن آخر دل آسوده را
می شود دامن کفن این پای خواب آلوده را
کرد بی تابی فزون زنگ دل از صائب تبریزی غزل 208
1. کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را
پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را
از غبار خط فزون شد روشنایی از صائب تبریزی غزل 209
1. از غبار خط فزون شد روشنایی دیده را
توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را
از خسیسان چاره نبود مردم از صائب تبریزی غزل 210
1. از خسیسان چاره نبود مردم بگزیده را
می شود گاهی به برگ کاه حاجت، دیده را
از هوا گیرد سر دیوانه سنگ از صائب تبریزی غزل 211
1. از هوا گیرد سر دیوانه سنگ خاره را
نیست از رطل گران اندیشه ای میخواره را
در شکایت ریختی دندان نعمت از صائب تبریزی غزل 212
1. در شکایت ریختی دندان نعمت خواره را
کهنه کردی در ورق گردانی این سی پاره را
می کنم از سینه بیرون این از صائب تبریزی غزل 213
1. می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را
چند بتوان در گریبان داشت آتشپاره را؟
می کنم از سینه بیرون این از صائب تبریزی غزل 214
1. می کنم از سینه بیرون این دل غمخواره را
چند بتوان در گریبان داشت آتشپاره را؟