غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 نیست تاب درد غربت جان افگار مرا با قفس آزاد کن مرغ گرفتار مرا

2 دارد از تار نفس زنار، نفس کافرم تا دم آخر گسستن نیست زنار مرا

3 دست می شوید ز کار گل به آب زندگی چون خضر هر کس کند تعمیر دیوار مرا

4 درد را بیچارگی بر من گوارا کرده بود شربت عیسی به جان آورد بیمار مرا

1 صبح از جان های روشن یاد می آید مرا شام از تاریکی تن یاد می آید مرا

2 از دم سرد خزان برگی که می افتد به خاک از جهان بی برگ رفتن یاد می آید مرا

3 می شوم چون شبنم گل آب از تردامنی چون ازان پاکیزه دامن یاد می آید مرا

4 ناله خیزد چون سپند از دانه ام بی اختیار چون ازان صحرا و خرمن یاد می آید مرا

1 نیست از دشمن محابا یک سر سوزن مرا کز دل سخت است در زیر قبا جوشن مرا

2 هر چه را خورشید سوزد، برنیاید دود ازو نه ز بی دردی بود از آه لب بستن مرا

3 با دل روشن، ز نور عاریت مستغنیم گل فتد از مهر و مه در دیده روزن مرا

4 داشتم چندین گل بی خار چشم از سادگی زخم خاری هم نشد روزی ازین گلشن مرا

1 هر تنک ظرفی ننوشد خون گرم تاک را جامی از فولاد باید آب آتشناک را

2 عقده دل را به زور اشک نتوان باز کرد گریه نتواند گره از دل گشودن تاک را

3 عقل در اصلاح ما بیهوده می سازد دماغ چون جنون دوری از سر می رود افلاک را؟

4 صائب از فکر گلوسوز تو لذت می برد هر که می داند زبان شعله ادراک را

1 شد گرفتاری فزون در روزگار خط مرا خاک دامنگیر شد آخر غبار خط مرا

2 خط آزادی طمع زان خط مشکین داشتم ابجد مشق جنون شد نوبهار خط مرا

3 گوهر شهوار را گرد یتیمی کیمیاست نیست بر خاطر غبار از رهگذار خط مرا

4 آنچنان کز سرمه گیرد روشنایی دیده ها می شود آیینه روشن از غبار خط مرا

1 خلق خوش در نوبهار عافیت دارد مرا خاکساری در حصار عافیت دارد مرا

2 تا چه بدمستی ز من سرزد که دور روزگار در کشاکش از خمار عافیت دارد مرا

3 آسمان گر از خزان درد پامالم کند به که سرسبز از بهار عافیت دارد مرا

4 تا سبو بر دوش دارم از خمار آسوده ام میکشی در زیر بار عافیت دارد مرا

1 با زمین گیری به منزل می رسانم خلق را در بیابان طلب سنگ نشانم خلق را

2 سینه بی کینه ای دارم که چون زنبور شهد می شود شیرین دهان از کسر شانم خلق را

3 می کنند از من تهی پهلو چو تیغ آبدار گر چه از طبع روان، آب روانم خلق را

4 این گرانجانان سزاوار سبکباری نیند ورنه از یک ناله از خود می رهانم خلق را

1 گر چه سیمای خزان دارد رخ چون زر مرا در سواد دل بهاری هست چون عنبر مرا

2 آرزویی هر زمان در دل بر آتش می نهم آتش بی دود، باشد عیب چون مجمر مرا

3 جوهر آیینه من چون زره زیر قباست در صفای سینه پوشیده است بس جوهر مرا

4 نعمتی چون سیر چشمی نیست بر خوان وجود بی نیاز از بحر دارد آب این گوهر مرا

1 نیست فرق از تن دل افسرده خودکام را رنگ برگ خویش باشد میوه های خام را

2 با تهی چشمان چه سازد نعمت روی زمین؟ خاک نتوانست کردن سیر چشم دام را

3 هر که از روز سیاه نامداران غافل است می پذیرد چون عقیق از ساده لوحی نام را

4 خواهش بی جا مرا محروم کرد از فیض عشق برنمی دارد کریم از سایلان ابرام را

1 مورم اما خوشه چین خرمن دونان نیم می کنم شکر به اکسیر قناعت خاک را

2 عالمی از راستگویی دشمن ما گشته اند ما چه می کردیم چون آیینه لوح پاک را

3 خیرگی دارد ترا محروم، ورنه گلرخان همچو شبنم از هوا گیرند چشم پاک را

4 عقده های مشکل خود را اگر خرمن کنم تنگ گردد راه جولان گردش افلاک را