دردمندی سر به گردون می از صائب تبریزی غزل 191
1. دردمندی سر به گردون می رساند آه را
می فزاید پیچ و تاب این رشته کوتاه را
ناتوانی از اجابت نیست از صائب تبریزی غزل 192
1. ناتوانی از اجابت نیست مانع آه را
می رساند پیچ و خم آخر به منزل راه را
هست در نقصان تمامی ها دل از صائب تبریزی غزل 193
1. هست در نقصان تمامی ها دل آگاه را
مومیایی از شکست خویش باشد ماه را
کاسه زانوست جام جم دل آگاه از صائب تبریزی غزل 194
1. کاسه زانوست جام جم دل آگاه را
یوسف از روی زمین خوش تر شمارد چاه را
دلفریبی چون به جولان آورد از صائب تبریزی غزل 195
1. دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را
مرد می باید نگه دارد عنان آه را!
نیست پروای فنای خود دل از صائب تبریزی غزل 196
1. نیست پروای فنای خود دل وارسته را
تیغ خضر راه باشد دست از جان شسته را
گو نباشد شمع بر خاک این از صائب تبریزی غزل 197
1. گو نباشد شمع بر خاک این به خون آغشته را
نور می بارد ز سیما این چراغ کشته را
از مروت نیست چیدن غنچه از صائب تبریزی غزل 198
1. از مروت نیست چیدن غنچه نشکفته را
چون صدف کن پرده داری گوهر ناسفته را
بال و پر شد شوق من سنگ نشان از صائب تبریزی غزل 199
1. بال و پر شد شوق من سنگ نشان خفته را
من به راه انداختم این کاروان خفته را
جا به عرش دوش خود دادم سبوی از صائب تبریزی غزل 200
1. جا به عرش دوش خود دادم سبوی باده را
فرش کردم در ره می دامن سجاده را
نیست یک جو غم ز بی برگی دل از صائب تبریزی غزل 201
1. نیست یک جو غم ز بی برگی دل آزاده را
تخم خال عیب باشد این زمین ساده را
دل شود شاد از شکست آرزو از صائب تبریزی غزل 202
1. دل شود شاد از شکست آرزو آزاده را
این سبو از خود برآرد در شکستن باده را