طی به ماهی سازد از کندی، از صائب تبریزی غزل 215
1. طی به ماهی سازد از کندی، ره یک روزه را
رشته بیرون آمده است از پای، ماه روزه را
چون دهد پیغام تسکین بی از صائب تبریزی غزل 216
1. چون دهد پیغام تسکین بی قرار بوسه را؟
حرف وصوت از دل برد کی خارخار بوسه را
نیست از داغ جنون پروا دل از صائب تبریزی غزل 217
1. نیست از داغ جنون پروا دل غم پیشه را
دیده شیرست کرم شبچراغ این بیشه را
هر که دید از باده لعلی به از صائب تبریزی غزل 218
1. هر که دید از باده لعلی به سامان شیشه را
می دهد ترجیح بر کان بدخشان شیشه را
دید تا در آتش تعجیل، نعل از صائب تبریزی غزل 219
1. دید تا در آتش تعجیل، نعل لاله را
می کند در هفته ای گل خنده یکساله را
سخت دشوارست پیچیدن عنان از صائب تبریزی غزل 220
1. سخت دشوارست پیچیدن عنان ناله را
دل چو نی سوراخ گردد دیده بان ناله را
نیست در طالع قدوم میهمان از صائب تبریزی غزل 221
1. نیست در طالع قدوم میهمان این خانه را
سیل بردارد مگر از خاک، این ویرانه را
می کند عشق گران تمکین، از صائب تبریزی غزل 222
1. می کند عشق گران تمکین، سبک جانانه را
شمع می گردد در اینجا گرد سر پروانه را
سنگ طفلان مومیایی شد دل از صائب تبریزی غزل 223
1. سنگ طفلان مومیایی شد دل دیوانه را
شد شکستن باعث آبادی این ویرانه را
از خرابی چون نگه دارم دل از صائب تبریزی غزل 224
1. از خرابی چون نگه دارم دل دیوانه را؟
سیل یک مهمان ناخوانده است این ویرانه را؟
کرد سودا آسمان سیر این از صائب تبریزی غزل 225
1. کرد سودا آسمان سیر این دل دیوانه را
سوختن شد باعث نشو و نما این دانه را
بیش شد از چوب گل سودا من از صائب تبریزی غزل 226
1. بیش شد از چوب گل سودا من دیوانه را
شعله ور سازد خس و خاشاک، آتشخانه را