غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 باعث آزار شد ترک دل آزاری مرا تخته مشق حوادث کرد همواری مرا

2 روز روشن می کند کار نمک در دیده ام شب ز شکر خواب باشد خط بیزاری مرا

3 گر به خونم هر سر خاری کمر بندد چو تیغ روی خندان می کند چون گل سپر داری مرا

4 نیستم مقبول تا مردود خاطرها شوم چون یتیمان نیست بیم از خط بیزاری مرا

1 در گذر ای آسمان از وادی آزار ما شیشه خود را مزن بر سنگ بی زنهار ما

2 ناتوانانیم، اما کار چون بر سر فتد دود برمی آورد از مغز آتش خار ما

3 لشکر خواب گران را قطره آبی بس است برحذر باش از شبیخون دل بیدار ما

4 نیست از مردی، رساندن خانه ما را به آب عالمی آسوده اند از سایه دیوار ما

1 با زمین گیری سپهر گرم رفتاریم ما همچو مرکز پای بر جاییم و سیاریم ما

2 سنگ راه هیچ کس از خاکساری نیستیم زیر پای رهنوردان راه همواریم ما

3 با هزاران چشم می جوییم عیب خویش را چون رسد نوبت به عیب خلق، ستاریم ما

4 خودفروشی پیشه ما نیست چون بی مایگان بی نیاز از ناز بی جای خریداریم ما

1 چهره ات خورشید سیما می کند آیینه را لعل جان بخشت مسیحا می کند آیینه را

2 گر چه از آیینه گویا می شود هر طوطیی طوطی خط تو گویا می کند آیینه را

3 ساده لوح آن کس که بهر دیدن رخسار تو تخته مشقر تماشا می کند آیینه را

4 تا چه کیفیت دهد، کز آبداری لعل تو پر می لعلی چو مینا می کند آیینه را

1 در نظر واکردنی گردید طی پرواز ما چون شرر در نقطه انجام بود آغاز ما

2 آنچنان کز برگ گردد نکهت گل بیشتر می شود بی پرده تر از پرده پوشی راز ما

3 از نظر بستن ز دنیا شد دل ما کامیاب صید خود را بازیافت در پوشیده چشمی باز ما

4 گر چه شد دست فلک از گوشمال ما کبود می تراود نغمه خارج همان از ساز ما

1 دید تا در آتش تعجیل، نعل لاله را می کند در هفته ای گل خنده یکساله را

2 هست در سرگشتگی آرامش صاحبدلان نیست بی گردش وجودی شعله جواله را

3 عاشقان را قرب خوبان برنیارد از خمار قسمت از مه یک دهن خمیازه باشد هاله را

4 کاهلان را بیشتر باشد خطر از رهروان می زند از کاروان ها راهزن دنباله را

1 طاق کرد از هر دو عالم طاق آن ابرو مرا ساخت وحشی از جهان آن نرگس جادو مرا

2 چون دهانش زود بی نام و نشان خواهم شدن گر چنین پیچد به هم فکر میان او مرا

3 از سیاهی تازه گردد داغ آب زندگی شد خمار چشم لیلی بیش از آهو مرا

4 نیست ممکن چون صدف لب پیش نیسان واکنم گر دهد گوهر به دامن جای آب رو مرا

1 از نصیحت خامتر گردد دل خودکام ما از نمک سنگین شود خواب کباب خام ما

2 هر که دولت یافت، شست از لوح خاطر نام ما اوج دولت طاق نسیان است در ایام ما

3 قسمت ما زین شکارستان به جز افسوس نیست دانه اشک تلخ می گردد به چشم دام ما

4 مردمی گردیده است از چشم خوبان گوشه گیر چین ابرو مد انعام است در ایام ما

1 داغ برگ عیش گردد در دل ناشاد ما جغد می گردد همایون در خراب آباد ما

2 جنبش گهواره خواب طفل را سازد گران از تزلزل بیش محکم می شود بنیاد ما

3 چشم گیرا می کند نخجیر را بی دست و پا از کمند و دام مستغنی بود صیاد ما

4 نیست چون مجمر دل گرمی بساط خاک را گرم دارد چون سپند این بزم را فریاد ما

1 قرعه و تسبیح را محرم نداند حال ما قرعه و تسبیح را محرم نداند حال ما

2 پشت ما بر خاکساری، روی ما در بی کسی وای بر آن کس که افتاده است در دنبال ما

3 گردبادی را که می بینی درین دامان دشت روح مجنون است می آید به استقبال ما

4 ما ز خاطر آرزوی آب حیوان شسته ایم زنگ ظلمت نیست بر آیینه اقبال ما