از سر و سامان چه می پرسی از صائب تبریزی غزل 227
1. از سر و سامان چه می پرسی من دیوانه را؟
جوش می برداشت از جا سقف این میخانه را
شمع چندانی که سوزد بال از صائب تبریزی غزل 228
1. شمع چندانی که سوزد بال و پر پروانه را
بی قراری می دهد بال دگر پروانه را
کوکب سعدی بود از هر شرر از صائب تبریزی غزل 229
1. کوکب سعدی بود از هر شرر پروانه را
اختری پیوسته باشد در گذر پروانه را
از نظرها چون کند وحشت نهان از صائب تبریزی غزل 230
1. از نظرها چون کند وحشت نهان دیوانه را
سنگ طفلان می شود سنگ نشان دیوانه را
آه از زنگ کدورت پاک سازد از صائب تبریزی غزل 231
1. آه از زنگ کدورت پاک سازد سینه را
می شود روشن ز خاکستر سواد آیینه را
صاف کن ای سنگدل با دردمندان از صائب تبریزی غزل 232
1. صاف کن ای سنگدل با دردمندان سینه را
می کند دربسته آهی خانه آیینه را
هست یک نسبت به نیک و بد دل از صائب تبریزی غزل 233
1. هست یک نسبت به نیک و بد دل بی کینه را
نیست صدر و آستانی خانه آیینه را
از غباری خانه گردد بی صفا از صائب تبریزی غزل 234
1. از غباری خانه گردد بی صفا آیینه را
می شود دربسته از آهی، سرا آیینه را
چهره ات خورشید سیما می از صائب تبریزی غزل 235
1. چهره ات خورشید سیما می کند آیینه را
لعل جان بخشت مسیحا می کند آیینه را
چهره ات بال سمندر می کند از صائب تبریزی غزل 236
1. چهره ات بال سمندر می کند آیینه را
خنده ات دامان گوهر می کند آیینه را
چهره ات گل در گریبان می از صائب تبریزی غزل 237
1. چهره ات گل در گریبان می کند آیینه را
طره ات سنبل به دامان می کند آیینه را
یک نفس گر دور سازی از کنار از صائب تبریزی غزل 238
1. یک نفس گر دور سازی از کنار آیینه را
می کند بی تابی دل سنگسار آیینه را