غزلیات در دیوان اشعار صائب تبریزی

1 نیست یک جو غم ز بی برگی دل آزاده را تخم خال عیب باشد این زمین ساده را

2 عشرت روی زمین در خاکساری بسته است بیم افتادن نمی باشد ز پا افتاده را

3 بر سر گفتار، دل را خامشی می آورد جوش مستی در خم سربسته باشد باده را

4 هر که پامال حوادث شد به منزل می رسد از رسیدن پیچ و خم مانع نگردد جاده را

1 از خسیسان چاره نبود مردم بگزیده را می شود گاهی به برگ کاه حاجت، دیده را

2 نیک بیش از بد حجاب راه بینایان شود زحمت گل بیشتر از خار باشد دیده را

3 قدر صحرای عدم را رفتگان دانند چیست توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

4 نیست در طبع گرانجانان نصیحت را اثر شور محشر برنیانگیزد ره خوابیده را

1 هست یک نسبت به نیک و بد دل بی کینه را نیست صدر و آستانی خانه آیینه را

2 راز عشق از دل تراوش می کند بی اختیار آب این گوهر به طوفان می دهد گنجینه را

3 نسبت یکرنگی طوطی است باغ دلگشا نیست از زنگار در خاطر غبار آیینه را

4 دامن پاک گهر از گرد تهمت فارغ است ابر اگر بر سینه دریا گذارد سینه را

1 از ملامتگر نیندیشد دل افگار ما شور محشر خنده کبکی است در کهسار ما

2 از نسیم نوبهاران مغزها آشفته شد گل نکرد آشفتگی از گوشه دستار ما

3 شیوه ما سخت جانان نیست اظهار ملال لاله ها بی داغ می رویند از کهسار ما

4 ما به خون خود دهان تیشه شیرین می کنیم تلخ ننشیند عبث معشوق شیرین کار ما

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

3 تن به هر تشریف ناقص کی دهد نفس شریف؟ کعبه هیهات است پوشد جامه پوشیده را

4 همت عالی شود نازل ز پیوند خسیس برگ کاهی مانع از پرواز گردد دیده را

1 ناتوانی از اجابت نیست مانع آه را می رساند پیچ و خم آخر به منزل راه را

2 می شوند از خاکساری زیردستان سربلند جامه کوتاه، رعنا می کند کوتاه را

3 ترک غفلت کن که بیداری درین ظلمت سرا مد عمر جاودان سازد شب کوتاه را

4 از کدو بوی شراب آید به دشواری برون از سر بی مغز نتوان برد حب جاه را

1 بیش شد از چوب گل سودا من دیوانه را شعله ور سازد خس و خاشاک، آتشخانه را

2 می کند روشن نظر بستن دل فرزانه را چشم روزن می کند تاریک این غمخانه را

3 نیست پروای دل ویران من جانانه را گنج هیهات است آبادان کند ویرانه را

4 پنجه مشکل گشایان را نمی پیچد اجل خشکی دست از گشایش نیست مانع شانه را

1 شوق دیدار تو می بخشد نظر آیینه را می دهد در بیضه فولاد پر آیینه را

2 جوهر آسوده را شوق تماشای رخت خارخار عشق سازد در جگر آیینه را

3 پرتو خورشید را تسخیر کردن مشکل است شوخی حسن تو دارد دربدر آیینه را

4 کی به فکر دیده حیران من خواهد فتاد؟ حسن محجوبی که افکند از نظر آیینه را

1 کوکب سعدی بود از هر شرر پروانه را اختری پیوسته باشد در گذر پروانه را

2 ذوالفقار شمع باشد بال و پر پروانه را برنمی دارد ازان دست از کمر پروانه را

3 نیست ممکن سر برآرد از گریبان چراغ تا نمی سوزد حجاب بال و پر پروانه را

4 می کند قایم قیامت را ز آه آتشین گر نباشد شمع بر بالای سر پروانه را

1 دلفریبی چون به جولان آورد آن ماه را مرد می باید نگه دارد عنان آه را!

2 غافلان را گوش بر آواز طبل رحلت است هر تپیدن قاصدی باشد دل آگاه را

3 عشق مستغنی است از تدبیر عقل حیله گر شیر کی سازد عصای خود دم روباه را؟

4 چون شود هموار دشمن، احتیاط از کف مده مکرها در پرده باشد آب زیر کاه را